Σταμάτα να ζεις για το Σαββατοκύριακο

Ξέρεις, και ξέρω, πώς είναι. Αυτό που μετράς τις μέρες μέχρι την Παρασκευή, και από την Παρασκευή τα λεπτά μέχρι την Κυριακή, ελπίζοντας με κάποιο -μαγικό- τρόπο να πολλαπλασιαστούν και η επιστροφή σου στη δουλειά να πάρει παράταση. Αυτή η θλίψη της Κυριακής, ακόμα και τις ηλιόλουστες μέρες του καλοκαιριού, το σφίξιμο στο στομάχι που δεν σχετίζεται καθόλου (μα καθόλου) με το αν σου αρέσει η δουλειά σου, ή όχι, με το αν περνάς καλά εκεί, ή όχι, με το πόσο σου ταιριάζει, ή όχι, με το πόσο σε αγχώνει, ή όχι. Αυτά δεν παίζουν κανένα ρόλο, αν και σίγουρα μπορούν να χειροτερέψουν την κατάσταση.

Ζούμε μεγάλο μέρος της (ενήλικης) ζωής μας περιμένοντας το Σαββατοκύριακο. Μήπως όμως είναι ώρα να σταματήσουμε να το κάνουμε αυτό;

Όλα ξεκίνησαν, θαρρώ, από τότε που πήγαμε σχολείο. Τότε που χάσαμε την ανεμελειά του παιχνιδιού και η τσάντα μας άρχισε να βαραίνει με τετράδια και φυλλάδια. Τότε που έπρεπε πρώτα να κάνουμε τα μαθήματα μας πριν μπορέσουμε να παίξουμε, και τότε που, χωρίς να το πάρουμε είδηση, έπαψε να υπάρχει ελεύθερος χρόνος, και το παιχνίδι ξεχάστηκε όπως η κούκλα που κερδίσαμε σε κάποιο πανηγύρι. Κάπως έτσι, τα Σαββατοκύριακα απέκτησαν μια μαγική υπόσταση. Ήταν ο χωροχρόνος όπου οι κανόνες σαν να έμπαιναν στον πάγο για λίγο, μαζί με το καταναγκαστικό πρόγραμμα και τα πρέπει. Τα Σαββατοκύριακα μπορούσαμε να σηκωθούμε από τις 6 το πρωί για να δούμε καρτούν στην τηλεόραση, και το καλύτερο ήταν πως δεν υπήρχε κανείς να μας σταματήσει αφού και οι γονείς μας προσπαθούσαν να ξεκλέψουν λίγο ύπνο. Αν μάλιστα το Σαββατοκύριακο είχε και κάποιο παιδικό πάρτυ, ή μια βόλτα στα Goody’s, τότε ήμασταν τρισευτυχισμένοι και ξεχνούσαμε πως η Δευτέρα απήχε μόλις λίγες ώρες.

Ναι, κάπου εκεί άρχισαν οι μέρες της εβδομάδας να χάνουν το παιχνίδι απέναντι στο Σαββατοκύριακο. Κάπου εκεί αρχίσαμε να μαθαίνουμε την έννοια των υποχρεώσεων, του προγράμματος, των πρέπει και των to dos, όχι με αυτές τις λέξεις ακριβώς αλλά με άλλο τρόπο παρεμφερή. Και φτάνουμε στο σήμερα της ενηλικίωσης, εκεί όπου η ζωή μας είναι γεμάτη (βαρετές και δύσκολες) υποχρεώσεις. Φροντίδα σπιτιού, λογαριασμοί, σέρβις το αμάξι, μαγείρεμα, κι αν βάλεις στην εξίσωση έναν σύντροφο, κι αργότερα ένα μωρό, η έννοια του προσωπικού χρόνου πάει περίπατο να βρει και εκείνη λίγο Σαββατοκύριακο.

Πώς να μην περιμένουμε λοιπόν το Σαββατοκύριακο; Πώς να μη ζούμε, άθελα μας, γι’αυτό; Για τις δύο βραδιές που δε θα μας πάρει ο ύπνος στον καναπέ από τις 9, που θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας μια ατασθαλία, ή που θα καταφέρουμε να βγούμε, για ένα σινεμά, μια βόλτα, ένα φαγητό. Που θα μπορέσουμε να πάμε στα μαγαζιά, έτσι για να χαζέψουμε, χωρίς το ρολόι να κρέμεται σαν λαιμητόμος από πάνω μας. Που αν είμαστε και λίγο τυχεροί, μπορεί να πάμε και μια εκδρομή, πιο μικρή ή πιο μεγάλη. Τα Σαββατοκύριακα ξαναβρίσκουμε τον εαυτό μας, και είναι ωραίο που το έχουμε αυτό, μα ταυτόχρονα, τόσο, μα τόσο, θλιβερό.

Γιατί δεν είναι ωραίο να ζεις για το Σαββατοκύριακο. Δεν είναι ωραίο να ζεις για το διάλειμμα και να σβήνεις μέρες που δε θα έρθουν ποτέ ξανά λες και η ζωή σου είναι μια θητεία που περιμένεις να τελειώσει. Κάτι έχουμε κάνει λάθος, όλοι μας, αν ζούμε έτσι τη ζωή μας.

Σταμάτα να ζεις για το Σαββατοκύριακο λοιπόν. Βρες τρόπους να κάνεις την κάθε σου ημέρα, έστω και λίγο, πιο ευχάριστη. Απόκτησε μια συνήθεια που σε χαροποιεί. Επέτρεψε στον εαυτό σου να διαβάσει ένα βιβλίο, έστω για μισή ώρα, να δει μια αστεία σειρά και να γελάσει, να τσιμπήσει ένα άκακο σνακ. Βρες ένα χόμπυ, κάτι εύκολο που μπορείς να κάνεις πριν κοιμηθείς για να νιώσεις πως πέρασες λίγο εποικοδομητικό χρόνο με σένα. Κράτα ένα ημερολόγιο ευγνωμοσύνης και αναλογίσου τα καλά της ημέρας που πέρασε. Αγκάλιασε τους δικούς σου, παίξε με τα παιδιά σου, έστω και λίγο, χουζούρεψε με τη γάτα σου στον καναπέ. Βρες αυτές τις μικρές στιγμές ευτυχίας που δίνουν στη ζωή σου νόημα και που την κάνουν να αξίζει κάθε μέρα.

Ίσως να μη σταματήσεις ποτέ να περιμένεις το Σαββατοκύριακο. Ίσως αυτή η μαγική υπόσταση που απέκτησε στην παιδική μας ηλικία να μας συνοδεύει για πάντα. Μα πόσο ωραίο θα ήταν άραγε αν καταφέρναμε να φτιάξουμε έτσι τη ζωή μας που να είμαστε χαρούμενοι όποια μέρα κι αν δείχνει το ημερολόγιο;…

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο, η υποστήριξη σου μετράει!

Pin this