Η σχέση σου με το χρόνο

Ήταν κάποτε ένας μοναχός που ταξίδευε πάνω στο άλογο του, και ήταν πάντα καθισμένος ανάποδα. Από όπου περνούσε, οι περαστικοί τον ρωτούσαν “Γιατί κάθεσαι έτσι; Γιατί δεν κοιτάζεις προς τα μπροστά;”, και εκείνος απαντούσε στωικά “Το μέλλον είναι άγνωστο, και δεν είναι στα χέρια μου. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι από πού έρχομαι”.

Εσένα ποια είναι η σχέση σου με το χρόνο;

Το έχεις σκεφτεί άραγε ποτέ;

Ζούμε σε μια κοινωνία που προσπαθεί να ξεπεράσει συνεχώς το χρόνο. Πιο γρήγορα αυτοκίνητα, πιο γρήγορα αεροπλάνα. Υπέργειες γέφυρες και υπόγειες διαβάσεις για να μικρύνουμε τις αποστάσεις. Πιο γρήγορο internet, γρήγορο φαγητό. Γρήγορος έρωτας, γρήγορες σχέσεις, μικρές ημερομηνίες λήξης στα πάντα. Ακόμα και στους ανθρώπους. Ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό που τον αλλάζουμε συνεχώς, καταπώς προτάσσει η τελευταία μόδα.

Τρέχουμε να φτάσουμε στο τέλος σαν να είμαστε σε Μαραθώνιο, μα όπως κι ο μοναχός της ιστορίας, δεν ξέρουμε προς τα πού πάμε. Πού πάμε άραγε; Και γιατί τόση βιασύνη; Τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό που πάντα μας διαφεύγει κι εμείς το κυνηγάμε, όπως τα πουλιά την άνοιξη; Μόνιμοι μετανάστες, από τον έναν στόχο στον άλλο, γυρνάμε τα κεφάλαια της ζωής μας βιαστικά, πριν καν προλάβουμε να χωνέψουμε τις λέξεις. Ψάχνουμε να μάθουμε το τέλος, κρυφοκοιτάζουμε, να δούμε τι γίνεται παρακάτω. Πώς τελειώνει η ιστορία; Αποκτάμε όσα θέλουμε; Και μετά; Τι γίνεται μετά;

Πού πάει άραγε ο χρόνος όταν φεύγει; Και γιατί φεύγει τόσο γρήγορα; Και γιατί τον σπαταλάμε, τόσο ανώφελα, τόσο βλάσφημα σχεδόν, σαν να μας ανήκουν οι αιώνες, παρόλο που εμείς είμαστε η κουκκίδα του σύμπαντος, κι όχι το κέντρο του κόσμου όπως τόσο συχνά αφήνουμε τον εαυτό μας να πιστέψει. Είμαστε ασήμαντοι, όλοι μας. Κι αν αυτό σε ενοχλεί, μπορείς πάντα να πας στην επόμενη σελίδα που έχεις ανοιχτή αυτή τη στιγμή μπροστά σου. Να πας παρακάτω, να αφήσεις το τώρα σου να γίνει τότε, σαν μια δυσάρεστη μυρωδιά που την καλύπτεις με λίγο άρωμα για να ξεχαστείς.

Ο σοφός πατέρας μου, που τον αναφέρω μια στο τόσο, μου είπε κάποια στιγμή αυτό το ρητό, που απέδωσε στο Μέγα Αλέξανδρο: “Το παρόν, πέρασε. Το παρόν, φεύγει. Το μέλλον, δε με ξέρει.” Και εμείς δεν καταλαβαίνουμε γιατί ο μοναχός στέκεται ανάποδα. Γιατί απολαμβάνει το τοπίο που περνάει δίπλα του, καθώς περνάει. Που χαίρεται τη διαδρομή, χωρίς να βασανίζει το μυαλό του με το πού πάει και τι θα κάνει όταν φτάσει εκεί.

Σταμάτα λοιπόν να σκέφτεσαι με τόση ψύχωση το αύριο. Δε βρίσκεται εκεί η ζωή σου. Ούτε στο χτες. Πέρασε, είναι ήδη ιστορία. Επικεντρώσου στο τώρα, στο τι μπορείς να κάνεις αυτή τη στιγμή, και σε όσα σε κάνουν χαρούμενο. Πραγματικά χαρούμενο. Αυτά τα λίγα και αυτοί οι λίγοι, οι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Κοίταξε τους καλά. Τράβα το βλέμμα σου μακριά από το ρολόι, και αντικατέστησε το εμμονικό τικ-τακ του με γέλια, με χαρούμενες φωνές, με μουσική. Με όλα αυτά τα τόσο απλά που έρχονται και γκρεμίζουν τις ρωγμές του χρόνου, αφήνοντας το φως της ευτυχίας να μπει μέσα φωτίζοντας τα πάντα γύρω του.

Ευτυχισμένος άνθρωπος ξέρεις ποιος είναι τελοσπάντων; Εκείνος που αντί να βλέπει το χρόνο σαν τον αιώνιο εχθρό που πρέπει να υπερνικήσει, τον αντικρύζει σαν φίλο, και στο τέλος, έχει γεμίσει τόσο πολύ την κάθε του στιγμή που δε χρειάζεται πια άλλο χρόνο. Και σαν παλιοί φίλοι αποχωρίζονται, έχοντας επιτελέσει ο καθένας το σκοπό του.

Αυτό σου εύχομαι. Αυτό να εύχεσαι κι εσύ για τη ζωή σου.

Για σκέψου λοιπόν. Ποια είναι η σχέση σου με το χρόνο;

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this