927

30. Αυτή η ηλικία που όταν ήμασταν μικρά, μας φαινόταν τόσο μακριά. Αυτή η ηλικία που ακόμα ηχεί μεγάλη στα αυτιά μας, κι όταν την ακούμε, σκεφτόμαστε κάτι αποτυχημένους rockabilly που ξέχασαν να μεγαλώσουν, με τις μακριές κοτσίδες και τις δερμάτινες αρβύλες. 30. Αυτή η ηλικία που είναι πλέον πραγματικότητα.

Ποια είναι λοιπόν όλα αυτά τα 30 σημάδια των 30;

Πώς αποδεικνύουν ύπουλα το πέρασμα του χρόνου και την (επίσημη και ανεπιστρεπτί?) ενηλικίωση μας;

Μπορείς και να το ακούσεις πατώντας το play!

 

-Δεν αντέχεις πια και τόσο πολύ την ορθοστασία στις συναυλίες, αν επιλέξεις δηλαδή την αρένα σε μια (αποτυχημένη) προσπάθεια να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Όχι, δε μπορείς.

-Μετά από ένα ξενύχτι, θέλεις τουλάχιστον μία μέρα για συνέλθεις. Οπότε αποφεύγεις τα ξενύχτια. Ποιος έχει τόσο ελεύθερο χρόνο πια;

-Δεν αντέχεις την πολλή δυνατή μουσική και δε βρίσκεις και τόσο διασκεδαστικά πια τα club. Το αντίθετο μάλλον.

-Όταν τρως πολύ, το μετανιώνεις πιο γρήγορα και για περισσότερο.

-Δεν αντέχεις junk food για πάνω από τρεις ημέρες συνεχόμενα. Άραγε είναι τύψεις ή μήπως αλλάζει το σώμα σου;

 

 

-Κυκλοφορείς έξω άβαφη και σχεδόν αχτένιστη, ενώ αν οι φόρμες του σπιτιού είναι ευπαρουσίαστες, δεν αλλάζεις καν για να πας στο σούπερ μαρκετ. Έχεις πάψει να πιστεύεις πια ότι θα συναντήσεις τον έρωτα της ζωής σου στο ράφι με το Ariel.

-Το πόσο θέλεις να πας σε ένα μέρος για καφέ ή ποτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το αν θα βρεις θέση πάρκινγκ και τραπέζι για να κάτσεις.

-Η μόνη που σε βλέπει ακόμα σαν παιδί είναι (δυστυχώς ή ευτυχώς;) η μαμά σου.

-Μπορεί να μην ξέρεις πάντα τι θέλεις, αλλά ξέρεις σίγουρα τι δε θέλεις, και δε σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου.

-Η εποχή όπου έκανες τσεκ ιν ακόμα και για τη βόλτα μέχρι το περίπτερο ανήκει στο παρελθόν. Όπως και οι selfies, και τα “γεμάτα νόημα” facebook status. Τι ντροπή (σκέφτεσαι ενώ βλέπεις τα facebook memories).

 

 

-Κανένα ρούχο που σε κάνει να ρουφάς την κοιλιά σου δεν έχει πια θέση στη ντουλάπα σου.

-Ή παπούτσι που συμπιέζει ξεκάθαρα τα δάχτυλα σου σαν άλλο κινέζικο βασανιστήριο.

-Το off-season δεν ακούγεται και τόσο κακό τελικά.

-Τα μέρη που συχνάζεις για φαγητό είναι εκείνα που θα πήγαιναν οι γονείς σου, αυτά τα ταβερνοεστιατόρια με τον μικρό κατάλογο, τα όχι και πολλά τραπέζια, και το κέρασμα στο τέλος. Καθόλου instagrammable, αλλά εξαιρετικά νόστιμα.

-Ο ύπνος είναι πραγματικά το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να σου κάνει κάποιος, και δυστυχώς δεν πωλείται πουθενά.

 

 

-Στεναχωριέσαι όταν τελειώνουν οι γιορτές των Χριστουγέννων, όχι για τη φανφάρα και τα πάρτυ, αλλά γιατί νιώθεις όλο και περισσότερο το πέρασμα του χρόνου, και συνειδητοποιείς πόσα συμπαρασύρει εκείνος μαζί του.

-Δεν ξέρεις πώς να γιορτάσεις τα γενέθλια σου, αφού νιώθεις σαν είναι πια λίγο μεγάλη για πάρτυ και υπερβολές.

-Αρχίζεις να εντοπίζεις κάποια σημάδια στο σώμα σου, από εκείνο το πέσιμο ή το γδάρσιμο, τα οποία μάλλον δε θα φύγουν ποτέ.

-Γίνεσαι πιο σπιτόγατος, ίσως γιατί το έξω δε μοιάζει να μπορεί να σου προσφέρει τόσα περισσότερα σε σχέση με το μέσα.

-Μαζεύεις χρήματα σε κουμπαρά, όχι για να αγοράσεις το φόρεμα με τις παγιέτες ή για να πας ένα ταξίδι, αλλά για να έχεις καβάτζα “σε περίπτωση που”.

 

 

-Η ανάμνηση της παιδικότητας σου σε συγκινεί με έναν πρωτόγνωρο τρόπο, όπως όταν βλέπεις παλιές φωτογραφίες, ή προβάλλει η τηλεόραση μία από εκείνες τις χιλιοπαιγμένες ταινίες που γέμιζαν τα Κυριακάτικα βράδια σου, και που οι γονείς σου δε σε άφηναν να δεις ποτέ μέχρι το τέλος καθώς έπρεπε να πέφτεις νωρίς για ύπνο.

-Κλαις όταν βλέπεις ταινίες που εξιστορούν το πέρασμα από την παιδική αθωότητα στην εφηβεία ή την ενηλικίωση, όπως το Toy Story ή το Inside Out.

–Χάνεις όλο και περισσότερους φίλους από τα παλιά, κι αποκτάς όλο και πιο πολλούς από τα νέα, το χώρο εργασίας ή τα τωρινά σου hobby.

-Δε βρίσκεις καθόλου ελκυστικό ή “μαγκιά” το να πίνεις πολύ και να μεθάς. Ίσα-ίσα που σου φαίνεται κάπως υποτιμητικό και σχεδόν…θλιβερό.

-Προτιμάς δώρα εμπειρίας παρά υλικά αγαθά, όπως εισιτήρια για θέατρο, για μια συναυλία, ή έστω ένα πολύ καλό βιβλίο.

 

 

-Σου φαίνεται πιο ωραίο να βλέπεις φωτογραφίες σε album από ό,τι στο facebook. Who cares about likes anyway?

-Ανέχεσαι λιγότερα, από τις σχέσεις σου, από τη δουλειά σου ίσως, από όλα εκείνα που βρίσκεις άδικα ή λάθος.

-Έχεις σταματήσει να αλλάζεις χρώμα στα μαλλιά σου κάθε 5 μήνες, αφού έχεις καταλήξει πια σε αυτό που σου ταιριάζει.

-Και το ίδιο ισχύει για το προσωπικό σου στυλ, που εξελίσσεται και κατασταλάζει πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά είσαι.

-Σε τρομάζει αυτή η νέα δεκαετία, αλλά πλέον ξέρεις πως κάθε χρόνος φέρνει και κάτι νέο στη ζωή σου, και αδημονείς να δεις τι θα σου φέρουν αυτά τα τρομακτικά 30.

Γιατί το έχουμε πει. Τα 30 είναι καλύτερα από τα 20. Γιατί στα 30 είσαι πιο πολύ εσύ.

 

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

 

 

Pin this