Τα 9 μαθήματα που πήρα στα 20 μου

661

(αλλά κατάλαβα στα 30 μου)

 

Δεκαετία των 20. Η εποχή που ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, τον κόσμο, και το μαγικό φίλτρο της ανεξαρτησίας. Η δεκαετία των λαθών, των μαθημάτων, των πρώτων, και των επιτευγμάτων. Μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής σου αν την αξιοποιήσεις σωστά. Κάτι που εγώ δεν έκανα (σε μεγάλο βαθμό) και το μετανιώνω τώρα.

 

Αυτά είναι τα 9 μαθήματα που πήρα στα 20 μου, και αυτά που αν είσαι ακόμα σε αυτή τη φάση της ζωής σου, πρέπει να προσέξεις.

Αν προτιμάς να το ακούσεις, πάτα το play!

 

 

 

Ξόδεψα πολύ χρόνο χωρίς να κάνω τίποτα

Ναι, εντάξει. Μετά τη φρίκη των πανελληνίων (και ολόκληρου του σχολικού συστήματος για να είμαι ειλικρινής) τα φοιτητικά σου χρόνια είναι η φάση που θέλεις –επιτέλους- να αποσυμπιεστείς. Ο χρόνος σου σού ανήκει, και όπως καθετί καινούριο, δεν εκτιμάς απόλυτα την αξία του μέχρι να το χάσεις. Στα 20 μου πέρασα πολλές, μα πάρα πολλές, ώρες σε καφετέριες, σε βόλτες, σε λεωφορεία για να πάω μέχρι το Χαλάνδρι ή την Κηφισιά, και μπροστά από το msn και το high 5. Χρόνος που τώρα μου λείπει και αν τον είχα ξανά, θα τον αφιέρωνα σε τελείως διαφορετικά πράγματα. Όπως…

 

Δεν μορφώθηκα όσο θα ήθελα (και θα μπορούσα)

…η εκπαίδευση. Ναι, πήρα το πρώτο πτυχίο, πήρα και το δεύτερο. Τελείωσα τα γαλλικά, έκανα και φωτογραφία και χορό. Πολύ ωραία όλα αυτά. Ο 30άρης εαυτός μου όμως κοιτάζει τον καθρέφτη και λέει επικριτικά «Ε και;». Πόσο διαφορετικά, πόσο καλύτερα θα ήμουν τώρα αν, αντί να ξοδεύω ώρες σε μια σκοτεινή αίθουσα ακούγοντας δήθεν ψαγμένες διαλέξεις, διάβαζα ένα χρήσιμο βιβλίο; Αν έκανα μια ακόμα γλώσσα; Αν αντί να χαζεύω στο facebook, ξεκοκάλιζα το site του Patel; Τα αν και τα ίσως είναι οι μεγαλύτεροι δυνάστες της ενήλικης ζωής.

 

 

Δε φρόντιζα το σώμα μου όσο θα έπρεπε

Να είσαι 20 και να μην έχεις φάει ποτέ φακές στη ζωή σου είναι απλά ντροπή. Να ζεις μόνο με μακαρόνια και ψωμί. Να μην τρως κανένα φρούτο. Να ζεις με τις παγιωμένες αντιλήψεις του εφηβικού μυαλού σου και να αρνείσαι πεισματικά να τις αλλάξεις. Στα 20 σου δεν αισθάνεσαι ότι το σώμα σου έχει όρια και ότι πολλά λειτουργούν αθροιστικά. Σαν το αυτοκίνητο, η βενζίνη που του βάζεις και η χρήση που του κάνεις θα ορίσει τα πόσα χιλιόμετρα θα φτάσει. Κι αυτό το καταλαβαίνεις με την πρώτη ζημιά.

 

Αφιέρωσα χρόνο και συναισθήματα σε αταίριαστες σχέσεις

Για να μάθεις, πρέπει να ζήσεις. Όπως και για να οδηγείς καλά, πρέπει να σου σβήσει μερικές φορές, δε γίνεται αλλιώς. Δε μετανιώνω για τις λάθος επιλογές, αλλά που άφησα αυτές τις επιλογές να κρατήσουν περισσότερο καιρό από όσο τους αναλογούσε. Το μάθημα που πήρα στα 20 μου από τους λάθος ανθρώπους ήταν το τι δεν πρέπει να κάνω, και έπειτα, τι πρέπει να αλλάξω για να γίνω καλύτερη, για εμένα πρωτίστως.

 

 

Γαντζώθηκα σε φιλίες προ πολλού τελειωμένες

Θυμάμαι να έχω μόλις τελειώσει το σχολείο, και οι μόνες μου παρέες να είναι η Α. και η Μ. Η Μ. όμως ήταν μονίμως εξαφανισμένη, και όταν εμφανίστηκε, εξαφανίστηκε η Α. Και εγώ ήμουν πάντα εκεί, να κυνηγάω πρώτα τη μία και μετά την άλλη. Όσο κι αν ταίριαζα όμως μαζί τους, ο χρόνος που τους αφιέρωσα ήταν χρόνος σπαταλημένος. Όποιος θέλει να είναι στη ζωή σου, θα είναι. Μπορεί να μην τον βλέπεις συχνά, ή να μη μιλάτε κάθε μέρα, όμως είναι σαν τα αστέρια στον ουρανό. Ξέρεις ότι υπάρχουν, αρκεί να τα αναζητήσεις την κατάλληλη στιγμή.

 

 Δεν ταξίδεψα

Λένε ότι η ειρωνεία της ζωής είναι πως όταν έχεις χρόνο, δεν έχεις χρήματα, και όταν έχεις χρήματα, δεν έχεις χρόνο. Η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες ποτέ δεν είναι ιδανικές. Αυτό όμως ήταν το μάθημα που πήρα στα 20 μου, κι ας το κατάλαβα πολύ αργότερα. Πάντα θα υπάρχει ένα αν, κάποιο (φανταστικό ή μη) εμπόδιο. Και πάντα θα βλέπεις απαγορευτικά στο δρόμο αν δε θέλεις να οδηγήσεις. Όμως κάποια στιγμή φτάνει η εποχή που κάποια πράγματα τα κάνεις πιο δύσκολα. Ταξίδεψε λοιπόν όσο είσαι στα 20, αν αυτό θέλεις να κάνεις. Θα αλλάξει ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο (σου).

 

 

Δεν ύψωνα τη φωνή μου

Μου πήρε μια δεκαετία ενήλικης ζωής για να μιλάω όταν κάτι δε μου αρέσει. Για να λέω όχι, ή έστω την άποψη μου. Για να ακούω και να μοιράζομαι αυτό που μου φωνάζει το ένστικτο μου. Όταν είσαι 20, ντρέπεσαι. Έχεις αμφιβολίες. Και είναι λογικό γιατί όλοι σε βλέπουν ακόμα σαν μικρό παιδί. Το σημαντικό όμως είναι το πώς βλέπεις εσύ τον εαυτό σου. Σαν γατάκι ή σαν λιοντάρι;

 

Δεν πρόσεχα την εικόνα μου

Πάντα θαύμαζα, κι ακόμα το κάνω, όλες εκείνες τις κοπέλες με το έμφυτο στυλ. Που είναι πάντα στην τρίχα, με τις τελευταίες τάσεις της μόδας, σαν μοντέλα του Instagram. Κι εγώ, από την άλλη, να ανακαλύπτω το στυλ μου με ρυθμούς χελώνας, να μην ξέρω ακόμα πώς να φτιάχνω μια ίσια γραμμή eyeliner, και να νιώθω μέσα μου παιδί. Στα 20 μου έμαθα ότι η εικόνα μετράει, και ότι πρέπει να τη φροντίσεις για να σε φροντίσει.

 

 

Δεν αξιοποίησα τη δημιουργικότητα μου

Όταν είσαι πιο μικρός, έχεις περισσότερη ενέργεια, περισσότερη φαντασία, και έντονο οραματισμό. Θυμάμαι στη Β’ Λυκείου έγραφα στίχους, και στο πρώτο έτος ποιήματα. Από τότε, η διάθεση (και οι αντοχές μου) έχουν πέσει αισθητά, ενώ ο κυνισμός της ενηλικίωσης τραυματίζει ανεπανόρθωτα το ρομαντισμό της εφηβείας. Όσο είσαι λοιπόν σε αυτή τη δεκαετία της ζωής σου, σκάψε βαθιά μέσα σου και ανακάλυψε τις φιλοδοξίες, τα όνειρα, και την άπλετη δημιουργικότητα σου. Και μετά κυνήγησε τα σαν να μην υπάρχει αύριο. Όσο πιο μικρός είσαι, τόσο πιο γρήγορα επουλώνονται οι πληγές.

 

Στα 30 μου πλέον, και έχοντας δεχτεί αρκετά «χαστούκια», εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω πίσω στα 20, με το μυαλό και τις εμπειρίες που έχω τώρα, για να κυνηγήσω μια καλύτερη εκδοχή του μελλοντικού εαυτού μου. Όπως όμως λέει και ο Vaynerchuk, τα 30 δεν είναι αργά. Ίσα-ίσα είναι η ηλικία που μόλις ξεκινάς να κατακτάς κορυφές. Στα όρη αδερφές μου λοιπόν, στα όρη.

 

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

 

Pin this