Τα λιγότερα που είναι περισσότερα

Πριν κάμποσο καιρό, ένας άνθρωπος που θεωρώ από τους πιο σοφούς από όσους γνωρίζω (και που τυχαίνει να είναι ο πατέρας μου), μου διάβασε μια Πρωτοχρονιάτικη ευχή για την αξία του λιγότερου. Έχουμε μάθει να ευχόμαστε πάντα για τα πιο πολλά, πιο πολλή αγάπη, πιο πολλή ευτυχία, πιο πολλά χρήματα, ταξίδια, ή αγαθά.

Μήπως όμως τελικά τα λιγότερα είναι περισσότερα;

Μπορείς να το ακούσεις αντί να το διαβάσεις, πατώντας το play!

Σου παραθέτω το κείμενο:

“Είθε ο νέος χρόνος να μας φέρει λιγότερα

λιγότερο πόνο σε αυτούς που πονούν,
λιγότερο μίσος σε αυτούς που μάχονται,
λιγότερη στέρηση σε όσους στερούνται,
λιγότερο πόλεμο, λιγότερο θάνατο,
λιγότερη καταπίεση, λιγότερη εκμετάλλευση,
λιγότερη δυστυχία και λιγότερη οδύνη.

Κι αν τύχει και φέρει μαζί
λιγότερη αφθονία και λιγότερη απόλαυση
λιγότερο πλούτο και λιγότερη καλοπέραση

Ίσως τότε μας χαρίσει
λιγότερη ελαφρομυαλιά και λιγότερη σπατάλη
λιγότερη επιπολαιότητα
και λιγότερη αυθάδεια.

Ίσως τα λιγότερα
είναι περισσότερα…“

Ο πατέρας μου συμπλήρωσε αυτή την ευχή, λέγοντας ότι ίσως το μόνο για το οποίο πρέπει να ευχόμαστε να έχουμε περισσότερο είναι η υγεία. Όλα τα υπόλοιπα ας έρχονται κι ας φεύγουν.

Νιώθω πως δεν έχω να πω πολλά, πως αυτό το μικρό κείμενο τα λέει όλα, τόσο απλά, τόσο μεστά. Τόσο ειλικρινά. Στην εποχή του πολύ, της κατανάλωσης, της υπερβολής, του φτιασιδώματος, και της επίδειξης, ξεχνάμε, συνεχώς ξεχνάμε τα σημαντικά. Μαζεύουμε, γεμίζουμε τις ντουλάπες με ρούχα που θα μείνουν αφόρετα, τα ντουλάπια με φαγητό που κάποια στιγμή θα λήξει, το κινητό με φωτογραφίες που δεν κοιτάζουμε ποτέ ξανά. Κρατάμε 2-3, έτσι για το instagram, και οι υπόλοιπες παραμένουν ταπεινά megabyte που γεμίζουν τη μνήμη του κινητού.

Δε χρειάζεσαι όμως περισσότερα. Ποτέ δε χρειάζεσαι περισσότερα. Ξέρεις πόση ευτυχία κρύβεται σε μια μεγάλη αγκαλιά; Στο αγαπώ που θα σου πουν; Στην καλή κουβέντα που θα ακούσεις, ή στο χαμόγελο που θα δώσεις απλόχερα στην ηλικιωμένη γειτόνισσα;

Στην αρχή της χρονιάς, ένα από τα πρώτα πράγματα που μου συνέβησαν πηγαίνοντας προς τη δουλειά ήταν ένα τρακάρισμα, ένα στενό πιο κάτω από το σπίτι μου. Ασήμαντες οι ζημιές, πιο πολύ η φασαρία των διαδικαστικών. Θα μπορούσα να είχα θυμώσει με το stop που προσπέρασε ο άλλος οδηγός. Θα μπορούσα να είχα στεναχωρηθεί, να είχα απογοητευτεί. Να είχα σκεφτεί “καλά ξεκινάει η χρονιά”. Φευγαλέα αυτές οι σκέψεις διέσχισαν το μυαλό μου, δύσκολο να αλλάξεις συνήθειες τόσων χρόνων. Όμως μετά από λίγο, ένιωθα καλά. “Δεν έγινε τίποτα,” έλεγα και το πίστευα. Αυτά δεν είναι τίποτα. Τίποτα μπροστά σε όλα τα άλλα που μπορείς να χάσεις, σε σχέση με έναν χτυπημένο προφυλακτήρα.

Και μετά μου ήρθε μια άλλη ιδέα. Ο προφυλακτήρας με προστάτεψε, προστάτεψε και το αμάξι. Ήταν εκεί και έκανε τη δουλειά του. Αναλογίσου λοιπόν, πόσους προφυλακτήρες έχεις εσύ στη ζωή σου; Πόσα κουκούλια που σε προστατεύουν από τον άγριο κόσμο; Αν μπορείς να πεις ότι έχεις έστω και ένα, είσαι τυχερός. Έχεις ήδη πολλά, κι ας σου φαίνονται τόσο λίγα.

Είμαστε τυχεροί. Που είμαστε εδώ, που ανοίγουμε τα μάτια μας και βλέπουμε τον ήλιο που κάνει μια στο τόσο την εμφάνιση του. Και που καμιά φορά βάζουμε μουσική στο αμάξι και το τραγούδι μοιάζει να μιλάει για εμάς. Που δε χρειάζεται να σκεφτούμε το χρόνο που τρέχει, παίρνοντας συνεχώς λίγη ακόμα από τη ζωή μας.

Τα λιγότερα είναι περισσότερα. Κι αν δε μπορείς να έχεις όλα αυτά που θέλεις, να εύχεσαι να μη χάσεις όσα έχεις ήδη. Γιατί όταν τα χάσεις θα καταλάβεις πόσα πολλά ήταν.

Σ’ευχαριστώ μπαμπά.

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this