Εσύ θα γύριζες πίσω στο σχολείο;
Μπορείς να το ακούσεις, απλά πατώντας το play!
Πριν λίγο καιρό πήρα μέρος σε αυτό εδώ το challenge. Πέντε ερωτήσεις με μαθητικό θέμα, με κύριο άξονα τη μία και βασική ερώτηση: «Εσύ θα γύριζες ξανά στο σχολείο;».
Όταν σκέφτομαι το σχολείο, με κατακλύζουν πολλές αναμνήσεις: ο σκοτεινός διάδρομος με το παλιομοδίτικο πλακάκι, η μεγάλη γωνιακή τάξη, η άσκηση που έμεινε άλυτη, το ξαφνικό τεστ, το χαζό σκονάκι στο θρανίο. Οι εκδρομές, οι κλίκες, ο εφηβικός θυμός, και η ονειροπόληση. Τόσες αντιφάσεις συνυφασμένες σε ένα σύνολο, και όλα αυτά να συνθέτουν μία εικόνα.
Το σχολείο είναι ένα πέρασμα ενηλικίωσης. Εκεί αντιμετωπίζεις τις πρώτες δυσκολίες, τις πρώτες προκλήσεις, την απόρριψη, την αδικία. Αλλά μόνο εκεί γνωρίζεις τη φιλία, την επιτυχία, την αγνή μορφή του πλατωνικού έρωτα, και τα πρώτα βήματα προς τη σταδιακή ανεξαρτητοποίηση.
Θα γύριζα πίσω στο σχολείο άραγε; Έχω μια φίλη η οποία μου είχε πει κάποτε πως ναι, θα γυρνούσε πίσω. Ίσως γιατί τότε ήταν όλα εύκολα. Δε χρειαζόταν να αποφασίσει τι θα κάνει κάθε μέρα, το είχε επιλέξει κάποιος άλλος ήδη για εκείνη. Δε χρειαζόταν να βρει παρέες, να βρει σύντροφο, να βρει δουλειά. Να βιώσει το τι σημαίνει να είσαι ενήλικας και να αναλαμβάνεις ευθύνες.
Εγώ όμως; Εγώ δε θα γύριζα. Ακόμα κι αν οι δυσκολίες του σήμερα είναι ασύγκριτα πιο μεγάλες από εκείνες του τότε. Ακόμα κι αν στην πορεία θυσίασα την ανεμελιά μου, κάποιες φιλίες, και πολύ (μα πάρα πολύ) από τον ελεύθερο χρόνο μου σε δουλειές του σπιτιού και δημόσιες υπηρεσίες.
Όταν ήμουν στο σχολείο, έπιανα συχνά τον εαυτό μου να συγκρίνεται με τους άλλους, στα σημεία που υστερούσα και σε αυτά που υπερτερούσα. Κι αυτά όπου υστερούσα ήταν πάντα τα πιο σημαντικά, τουλάχιστον στα ανώριμα εφηβικά μου μάτια.
Και τώρα; Τι γίνεται τώρα με όλους εκείνους που κάποτε ήταν τα δικά μου μέτρα και σταθμά; Πού βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι τώρα;
Κάπου είχα διαβάσει πως όλοι εκείνοι οι cool συμμαθητές μας είναι αυτοί που καταλήγουν να ζουν τις λιγότερο συγκροτημένες ζωές. Ίσως αυτό να έχει μια δόση αλήθειας. Ή πάλι, μπορεί να είναι το wishful thinking όλων των εξόριστων της σχολικής κάστας.
Κάθε άνθρωπος ακολουθεί το δικό του ξεχωριστό μονοπάτι. Αν είναι προδιαγεγραμμένη η πορεία κάποιων από εμάς; Μπορεί. Μερικές φορές υπάρχουν τα σημάδια. Αλλά μπορεί και όχι. Αν ήταν τόσο απλό να προβλέψουμε πώς θα εξελιχτεί η ζωή μας, τότε όλοι μας θα ζούσαμε τελείως διαφορετικές ζωές.
Πιστεύω πως κάθε φάση της ζωής μας είναι υπολογισμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να κρατάει τόσο όσο χρειάζεται για να αποκομίσουμε όλα τα μαθήματα που έχει να μας δώσει και να μας ετοιμάσει για το επόμενο στάδιο. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν κάποιοι από εμάς κολλάμε σε μία φάση, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά τις ίδιες πίστες. Εκεί το χάσμα μεγαλώνει ανάμεσα σε εκείνους που μπορούν να προχωρήσουν και εκείνους που κάτι τους κρατάει πίσω. Και τότε, η επιστροφή στα σχολικά θρανία ίσως να μοιάζει σαν τη μαγική λύση της στρουθοκαμήλου.
Η ζωή που έχω τώρα δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα το τότε. Η αυτονομία, η ανεξαρτησία, το να ορίζεις εσύ τη ζωή και το χρόνο σου, να μη λογοδοτείς, και να μη σβήνεις μέρες μέχρι το καλοκαίρι, όλα αυτά είναι αναντικατάστατα. Αν με ρωτάς λοιπόν αν θα γύριζα πίσω στο σχολείο, θα σου απαντήσω με bold και underline πως όχι, κι ότι με κάνει χαρούμενη που όσα αφήνω πίσω μου είναι κεφάλαια κλειστά και ολοκληρωμένα, δίχως εκκρεμότητες και νοσταλγική πικρία. Γιατί όλα αυτά που έρχονται μοιάζουν τόσο μεγάλα και τόσο συναρπαστικά, που δεν έχω το χρόνο να κοιτάξω πίσω. Γιατί δε θα βρω τίποτα εκεί που να μου λείπει τώρα.
Εσύ; Εσύ θα γύριζες πίσω στο σχολείο;
Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…
Pin this
18 comments
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές κι εγώ για το αν θα ξαναγύριζα… Και όσες φορές το έχω σκεφτεί πάντα στην ίδια απόφαση καταλήγω, ποτέ! Ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως τα μαθητικά τα χρόνια παρά την “ανεμελιά” που έχουν, είναι και τα πιο ανούσια. Οι ώρες διαβάσματος και κόπου είναι απλά χαμένος χρόνος απ’ τη ζωή σου και δεν προσφέρουν τίποτα στον άνθρωπο που είσαι σήμερα. Είναι τέτοιο το σύστημα…
Δυστυχώς και εγώ το ίδιο αισθάνομαι Ρία, ειδικά όταν σκέφτομαι όλα εκείνα που θα μπορούσαμε να είχαμε μάθει (από απλά life skills όπως το μαγείρεμα, μέχρι σύγχρονη ιστορία, οικονομικά, και φορολογία αν θες!) αλλά αντί γι’αυτά αφιερώσαμε τόσο και τόσο χρόνο σε γνώσεις που τώρα έχουν σβηστεί για πάντα. Είναι κρίμα, και δυστυχώς, η σοβαρή δουλειά πρέπει να γίνεται στο σπίτι..
Αρχικά χαίρομαι που σου έδωσα έναυσμα για ένα άρθρο και σε ευχαριστώ που πήρες μέρος σε αυτό το challenge.
Nομίζω πως εν τέλη ο στόχος μου επιτεύχθηκε γιατί αυτό ήταν το συμπέρασμα που ήθελα κυρίως εγώ να καταλήξω, πως όλα στη ζωή μας έγιναν για να μας μάθουν κάτι και να επηρεάσουν λίγο ακόμη το χαρακτήρα μας αλλά το να κοιτάμε συνέχεια πίσω δεν οφείλει. Το σχολείο ήταν απλά η “αφορμή” γιατί ουσιαστικά τίποτα από αυτά που “τελείωσαν” δεν πρέπει να μας κρατάει πίσω. Πρέπει απλώς να παίρνουμε τα μαθήματα που μας προσέφερε και να συνεχίζουμε να βαδίζουμε μπροστά.
Εγώ ευχαριστώ για την ιδέα! Με έβαλες πραγματικά σε σκέψεις, και χαίρομαι που καταλήξαμε στο ίδιο συμπέρασμα, πως κάθε κύκλος που κλείνει, πρέπει να μένει κλειστός, κι ακόμα κι αν το τώρα μας μοιάζει πιο δύσκολο, πρέπει να παλεύουμε και να βρίσκουμε τον τρόπο να παίρνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε από αυτό. 🙂
Κι εγώ να σου πω ενώ πέρασα κάποιες όμορφες στιγμές τότε στο σχολείο δε θα ξαναγυρνούσα. Κάθε στιγμή είναι για να τη ζούμε όταν έρθει η ώρα της
Έτσι ακριβώς είναι Νατάσσσα, κάθε πράγμα στον καιρό του!
Ούτε για όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα ξαναγύριζα!! Για πολλούς – καθόλου ευχάριστους για μένα – λόγους που συνοψίζονται στην τελευταία πρόταση που έγραψες: “Γιατί δε θα βρω τίποτα εκεί που να μου λείπει τώρα.” Αντιθέτως, χαίρομαι που έχω ξεφύγει από αυτή την περίοδο και χαίρομαι που μεγαλώνω! Τα καλύτερα είναι μπροστά!
Δώρα κι εμένα αυτή ήταν η πρώτη μου αντίδραση! Κρίμα που το σχολείο μας άφησε γλυκόπικρες αναμνήσεις, αλλά ίσως έτσι να ήταν καλύτερα γιατί όσα έρχονται μας φαίνονται πάντα καλύτερα!
Συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο σου!
Χαίρομαι που ταυτιζόμαστε!
“Γιατί όλα αυτά που έρχονται μοιάζουν τόσο μεγάλα και τόσο συναρπαστικά, που δεν έχω το χρόνο να κοιτάξω πίσω”..δεν θα μπορούσες να το πεις καλύτερα!
Και γιατί επιτέλους πέρασα από την μαθησιακή φάση στην παραγωγική/δημιουργική και αυτή είναι πιο ωραία!
Είναι πολύ πιο ωραία, γιατί πλέον ελέγχεις εσύ το χώρο και το χρόνο σου, και θέτεις τους δικούς σου κανόνες. Τι καλύτερο? 🙂
Ευχαριστώ πολύ!
Ποτέ!!! Κάθε φάση της ζωής μας είναι, κατά τη γνώμη μου για κάποιο χρονικό διάστημα. Τα καλύτερα έρχονται! Η ζωή μου γίνεται καλύτερη όσο μεγαλώνω! Εξαιρετική τροφή για σκέψη Άλκηστη!
Χαίρομαι Αγγελική μου, και ελπίζω να είστε όλοι καλύτερα τώρα. Ευχαριστώ πολύ!
Ταυτίζομαι απόλυτα!! Είναι τεράστιο θέμα συζήτησης. Ήμουν σε σχολείο που στην πλειονότητά τους οι καθηγητές μας μείωναν‚ μας υποβάθμιζαν και όταν ήσουν αδύναμος σε κάποιο μάθημα δεν σε υπολόγιζαν‚ αδιαφορούσαν και εκθείαζαν μόνο τους άριστους. Όσοι είχαμε κλίση στα πιο καλλιτεχνικά‚ ή είχαμε πιο ενισχυμένη την συναισθηματική νοημοσύνη…δεν το συζητώ καμία ελπίδα! Αν και είμαι στην γενιά του 85 που ήταν στο μεταίχμιο της ανεμελιάς και της τεχνολογίας‚ βίωσα και αρκετά σκληρές συμπεριφορές συμμαθητών και γενικά δεν μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου ή να βρω κοινά ενδιαφέροντα. Το ότι μου άρεσε να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία και να γράφω ήταν ντροπή να το μοιραστείς‚ δεν ήταν ‘”cool” που λες και εσύ! Τώρα μου φαίνονται όλα αστεία‚ πραγματικά χαμένα χρόνια. Δεν πήραμε ουσιαστική μόρφωση‚ χρήσιμη για την επαγγελματική μας αποκατάσταση. Ούτε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι‚ οκ από την οικογένεια ξεκινάνε όλα αλλά δεν θα έπρεπε να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα;
Με συγχωρείς για την φλυαρία δεν την συνηθίζω αλλά χτύπησες φλέβα! Καλή συνέχεια σε φιλώ!!
Κατερίνα μου να ήξερες πόσο, ΜΑ ΠΟΣΟ, ταυτίζομαι με όσα γράφεις! Είμαι τυχερή που δεν πρόλαβα τα social media γιατί πλέον είναι όλα πιο σκληρά και πιο δύσκολα. Κι εγώ ένιωθα έξω από τα νερά μου και χρειάστηκε να πάω στη σχολή για να αρχίσω να βρίσκω τον εαυτό μου και να αντιληφθώ ότι ναι, είναι οκ που είμαι όπως είμαι, κάτι που στο σχολείο με έκανε να νιώθω διαφορετική. Μακάρι να αλλάξει η παιδεία, να δώσουμε έμφαση σε αυτά που χρειάζονται πραγματικά τα παιδιά για να ζήσουν μια καλή, ισορροπημένη, ζωή, και να μάθουν να σέβονται τους γύρω τους. Αλλά αισθάνομαι ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα…
Ακριβώς πολύ δρόμο ακόμα, γιατί εκτός των άλλων είμαστε και ξερόλες, δεν παίρνουμε παραδείγματα από πετυχημένα εκπαιδευτικά μοντέλα. Και τους καλούς εκπαιδευτικούς τους καταπίνει το υπάρχον σύστημα, δεν τους αφήνει πολλά περιθώρια ούτε τους στηρίζει.
Ναι πραγματικά έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να νιώσουμε ότι είναι οκ που δεν πηγαίνουμε με την μάζα, που έχουμε άλλα ενδιαφέροντα που σπανίζουν στους συνομίληκούς μας, ότι διασκεδάζουμε με διαφορετικά πράγματα…
Πολύ καλά τα λες. Δυστυχώς σε αυτή τη χώρα, εκείνοι που θέλουν να κάνουν τη διαφορά, ξεβολεύοντας αρκετούς στην πορεία, δεν επιβιώνουν, γιατί κανείς δε θέλει την αλλαγή… Τουλάχιστον η ζωή ξεκινάει μετά το σχολείο, και τότε είναι που φαίνεται ο καθένας από εμάς, όταν πια έχει αφεθεί μόνος του στον κόσμο…
Φιλιά!