Εσύ θα γύριζες πίσω στο σχολείο;

Μπορείς να το ακούσεις, απλά πατώντας το play!

Πριν λίγο καιρό πήρα μέρος σε αυτό εδώ το challenge. Πέντε ερωτήσεις με μαθητικό θέμα, με κύριο άξονα τη μία και βασική ερώτηση: «Εσύ θα γύριζες ξανά στο σχολείο;».

Όταν σκέφτομαι το σχολείο, με κατακλύζουν πολλές αναμνήσεις: ο σκοτεινός διάδρομος με το παλιομοδίτικο πλακάκι, η μεγάλη γωνιακή τάξη, η άσκηση που έμεινε άλυτη, το ξαφνικό τεστ, το χαζό σκονάκι στο θρανίο. Οι εκδρομές, οι κλίκες, ο εφηβικός θυμός, και η ονειροπόληση. Τόσες αντιφάσεις συνυφασμένες σε ένα σύνολο, και όλα αυτά να συνθέτουν μία εικόνα.

Το σχολείο είναι ένα πέρασμα ενηλικίωσης. Εκεί αντιμετωπίζεις τις πρώτες δυσκολίες, τις πρώτες προκλήσεις, την απόρριψη, την αδικία. Αλλά μόνο εκεί γνωρίζεις τη φιλία, την επιτυχία, την αγνή μορφή του πλατωνικού έρωτα, και τα πρώτα βήματα προς τη σταδιακή ανεξαρτητοποίηση.

Θα γύριζα πίσω στο σχολείο άραγε; Έχω μια φίλη η οποία μου είχε πει κάποτε πως ναι, θα γυρνούσε πίσω. Ίσως γιατί τότε ήταν όλα εύκολα. Δε χρειαζόταν να αποφασίσει τι θα κάνει κάθε μέρα, το είχε επιλέξει κάποιος άλλος ήδη για εκείνη. Δε χρειαζόταν να βρει παρέες, να βρει σύντροφο, να βρει δουλειά. Να βιώσει το τι σημαίνει να είσαι ενήλικας και να αναλαμβάνεις ευθύνες.

Εγώ όμως; Εγώ δε θα γύριζα. Ακόμα κι αν οι δυσκολίες του σήμερα είναι ασύγκριτα πιο μεγάλες από εκείνες του τότε. Ακόμα κι αν στην πορεία θυσίασα την ανεμελιά μου, κάποιες φιλίες, και πολύ (μα πάρα πολύ) από τον ελεύθερο χρόνο μου σε δουλειές του σπιτιού και δημόσιες υπηρεσίες.

Όταν ήμουν στο σχολείο, έπιανα συχνά τον εαυτό μου να συγκρίνεται με τους άλλους, στα σημεία που υστερούσα και σε αυτά που υπερτερούσα. Κι αυτά όπου υστερούσα ήταν πάντα τα πιο σημαντικά, τουλάχιστον στα ανώριμα εφηβικά μου μάτια.

Και τώρα; Τι γίνεται τώρα με όλους εκείνους που κάποτε ήταν τα δικά μου μέτρα και σταθμά; Πού βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι τώρα;

Κάπου είχα διαβάσει πως όλοι εκείνοι οι cool συμμαθητές μας είναι αυτοί που καταλήγουν να ζουν τις λιγότερο συγκροτημένες ζωές. Ίσως αυτό να έχει μια δόση αλήθειας. Ή πάλι, μπορεί να είναι το wishful thinking όλων των εξόριστων της σχολικής κάστας.

Κάθε άνθρωπος ακολουθεί το δικό του ξεχωριστό μονοπάτι. Αν είναι προδιαγεγραμμένη η πορεία κάποιων από εμάς; Μπορεί. Μερικές φορές υπάρχουν τα σημάδια. Αλλά μπορεί και όχι. Αν ήταν τόσο απλό να προβλέψουμε πώς θα εξελιχτεί η ζωή μας, τότε όλοι μας θα ζούσαμε τελείως διαφορετικές ζωές.

Πιστεύω πως κάθε φάση της ζωής μας είναι υπολογισμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να κρατάει τόσο όσο χρειάζεται για να αποκομίσουμε όλα τα μαθήματα που έχει να μας δώσει και να μας ετοιμάσει για το επόμενο στάδιο. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν κάποιοι από εμάς κολλάμε σε μία φάση, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά τις ίδιες πίστες. Εκεί το χάσμα μεγαλώνει ανάμεσα σε εκείνους που μπορούν να προχωρήσουν και εκείνους που κάτι τους κρατάει πίσω. Και τότε, η επιστροφή στα σχολικά θρανία ίσως να μοιάζει σαν τη μαγική λύση της στρουθοκαμήλου.

Η ζωή που έχω τώρα δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα το τότε. Η αυτονομία, η ανεξαρτησία, το να ορίζεις εσύ τη ζωή και το χρόνο σου, να μη λογοδοτείς, και να μη σβήνεις μέρες μέχρι το καλοκαίρι, όλα αυτά είναι αναντικατάστατα. Αν με ρωτάς λοιπόν αν θα γύριζα πίσω στο σχολείο, θα σου απαντήσω με bold και underline πως όχι, κι ότι με κάνει χαρούμενη που όσα αφήνω πίσω μου είναι κεφάλαια κλειστά και ολοκληρωμένα, δίχως εκκρεμότητες και νοσταλγική πικρία. Γιατί όλα αυτά που έρχονται μοιάζουν τόσο μεγάλα και τόσο συναρπαστικά, που δεν έχω το χρόνο να κοιτάξω πίσω. Γιατί δε θα βρω τίποτα εκεί που να μου λείπει τώρα.

Εσύ; Εσύ θα γύριζες πίσω στο σχολείο;

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this