Γιατί πρέπει να μάθεις να παραδέχεσαι τα λάθη σου

Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε. Ίσως να ήταν μια άλλη, νεώτερη, εκδοχή του κατοχικού συνδρόμου. Ίσως οι γονείς μας, έχοντας μεγαλώσει με καταπίεση και περιορισμούς, και αφότου γνώρισαν την απελευθέρωση των 70s, να αποφάσισαν ότι το ναι ακούγεται πάντα καλύτερα από το όχι. Και έτσι είπαν ναι, σε εμάς, στην υπερβολικά καλομαθημένη γενιά των 80s και των 90s.

Στη γενιά που ό,τι και να ζήτησε, το απέκτησε. Θέλαμε μεγάλα party γενεθλίων; Τα είχαμε. Το καινούριο Nintendo; Φυσικά. Να πάμε τριήμερη με το σχολείο, κι ας κόστιζε μισό μηνιάτικο; Εννοείται. Οι γονείς μας μάς τα έδωσαν όλα, απλόχερα και με αγάπη. Δεν ήθελαν να μας στερήσουν τίποτα. Από ενοχές άραγε, ή μήπως από ανασφάλεια για αυτή την ευμάρεια που γνώριζαν καλά πόσο εύθραυστη ήταν; Ποιος ξέρει;

Μάθαμε λοιπόν στο ναι. Στο καινούριο, το οποίο γρήγορα γινόταν παλιό για να αντικατασταθεί από κάτι άλλο. Ξέραμε να ζητάμε και να μη δίνουμε ποτέ πίσω. Λέγαμε ευχαριστώ από υποχρέωση, και όχι γιατί το πιστεύαμε. Ό,τι χαλούσε, το πετούσαμε. Και ποτέ, μα ποτέ, δεν μάθαμε να παραδεχόμαστε τα λάθη μας. Πάντα έφταιγε (πάντα φταίει) κάποιος άλλος. Αυτός ο άγνωστος άλλος που ψάχνουμε πάντα να κατηγορήσουμε.

Συνηθίσαμε να έχουμε ανθρώπους οι οποίοι έμπαιναν πάντα μπροστά για εμάς. Αποτυγχάναμε στο τεστ; Ήταν πολύ δύσκολα τα θέματα. Δεν περάσαμε το Proficiency; Η καθηγήτρια δε μας ετοίμασε σωστά. Παχύναμε; Τα κέικ της μαμάς. Πάντα μια δικαιολογία, ποτέ μια εξήγηση. Πάντα κάποιος άλλος υπαίτιος, και ποτέ εμείς.

Είμαστε η ανεύθυνη γενιά. Αυτή που δε θα σταθεί ποτέ μπροστά από τις συνέπειες των πράξεων της και δε θα παραδεχτεί ανοιχτά τα λάθη που έκανε. Τα παιδιά των 80s και των 90s που συνήθισαν στις δεύτερες και τρίτες ζωές, στις πολλαπλές ευκαιρίες, και στο replay. Κι έτσι, δε μεγαλώσαμε ποτέ. Γιατί όσο είσαι παιδί, ξέρεις ότι θα σε προστατέψουν. Δε θα σε αφήσουν μόνο σου στο σκοτάδι. Ακόμα κι αν υπάρχουν τέρατα στην ντουλάπα, το μαγικό ξόρκι του μπαμπά θα τα διώξει. Κάποια στιγμή όμως μεγαλώνεις. Και τότε έρχεσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια:  δε θα σε σώσει κανείς, πρέπει να γίνεις εσύ ο ήρωας του εαυτού σου.

Κι όμως, δεν είναι τόσο δύσκολο. Είναι τρομακτικό, ναι, αλλά όχι ανέφικτο. Αρκεί απλά να αποδεχτείς την αλήθεια: είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου. Ό,τι κάνεις, απηχεί στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα. Δεν είσαι εξόριστος σε ένα νησί, είσαι κομμάτι ενός συνόλου, και έτσι, πρέπει πάντα να σκέφτεσαι τι βρίσκεται έξω και γύρω από εσένα.

Take ownership λοιπόν. Παραδέξου τα λάθη σου. Πες ότι φταις, και πίστεψε το στ’αλήθεια. Αποδέξου τις συνέπειες. Μάθε το μάθημα σου, και προχώρα παρακάτω. Το ψέμα είναι πιο εύκολο αλλά δεν είναι βιώσιμο. Το να κατηγορείς τους πάντες είναι υπεκφυγή. Αντίθετα, το να σταθείς με την πλάτη ψηλά και να πεις «εγώ φταίω», όχι μόνο σε κάνει πιο δυνατό, αλλά και πιο αξιόπιστο.

Να λες την αλήθεια, όσο κι αν σε τρομάζει. Να μάθεις να στέκεσαι στα πόδια σου και να γίνεις υπεύθυνος. Δεν υπάρχει άλλωστε τίποτα πιο απελευθερωτικό από το να κοιτάς κατάματα τα λάθη σου και να ξέρεις ότι δε θα τολμήσουν να ανταποδώσουν το βλέμμα σου. Ο δράκος είναι πάντα πιο τρομακτικός στη φαντασία. Βγάλε το σπαθί σου και νίκησε τον.

Πώς σου φάνηκε αυτό το post? Αν σου άρεσε…

Pin this