The glorification of busy

Γιατί θεωρούμε τόσο σημαντικό το να είμαστε πολυάσχολοι, και τι μπορούμε να κάνουμε για να το αλλάξουμε

Δεν έχεις χρόνο για να το διαβάσεις; Απλά άκουσε το εδώ όσο είσαι στο δρόμο!

«Δεν προλαβαίνω, έχω πολλή δουλειά, τρέχω όλη την ώρα». Πόσες φορές το έχεις πει και εσύ αυτό; Πόσο συχνά χάνεσαι μέσα σε μακροσκελείς λίστες με άπειρα to do, ενώ ζεις με ένα πρόγραμμα στο χέρι; Τρέχεις να τα προλάβεις όλους και όλα, αλλά κάτι πάντα ξεγλιστράει. Τα ρολόγια σε εκνευρίζουν όπως δείχνουν τις ώρες που περνάνε και είναι το πρώτο πράγμα που βγάζεις από το χέρι σου όταν γυρνάς σπίτι.

Κι όμως, αν δεν είσαι busy, αν δεν ανήκεις στο γένος των πολυάσχολων, είναι σχεδόν σαν να μην είσαι αρκετός. Σαν να αφήνεις το χρόνο σου να περνάει, χωρίς να εκμεταλλεύεσαι όλες τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες που σου προσφέρονται. Ζούμε στην εποχή όπου το να είσαι πολυάσχολος μοιάζει προαπαιτούμενο της επιτυχίας. Αν έχεις ελεύθερο χρόνο, τότε μάλλον κάτι δεν κάνεις καλά.

Και έτσι, βρισκόμαστε συχνά στο ίδιο τραπέζι με αυτούς τους 25άρηδες οι οποίοι παραπονιούνται για την κούραση που νιώθουν, για τις δυσκολίες της δουλειάς, και την κόπωση του πρωινού ξυπνήματος. Τους βλέπουμε να κουνάνε το κεφάλι εμφατικά σε συζητήσεις με μεγαλύτερους, καθώς συμμερίζονται τον πόνο και την κούραση τους, κι ας τους χωρίζουν 30 χρόνια προϋπηρεσίας.

Είμαστε άραγε τόσο καλομαθημένοι; Μήπως φταίει που μεγαλώσαμε με το Αμερικάνικο όνειρο του εύκολου χρήματος χωρίς να είμαστε έτοιμοι για τη σκληρή ελληνική πραγματικότητα; Ή απλά το να παραπονιέσαι αποτελεί απόδειξη αυτής ακριβώς της σημαντικότητας που θέλουμε όλοι μας να νιώθουμε; Κόπωση σημαίνει ότι κάτι κάναμε. Δημόσια παραδοχή (και επίδειξη) αυτής της κόπωσης υποδηλώνει ότι κάποιοι είμαστε, ότι έχουμε στόχους και φιλοδοξίες, και πως είμαστε σημαντικοί. Στην εποχή των social media δε θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά.

Όμως το να είσαι πολυάσχολος δεν αποτελεί απόδειξη επιτυχίας. Ίσα-ίσα που μπορεί να υποδηλώνει ακριβώς το αντίθετο: ανικανότητα να δομήσεις ένα πρόγραμμα με σωστές προτεραιότητες. Το να τρέχεις συνεχώς, ή έτσι να πιστεύεις, δε σημαίνει τίποτα από μόνο του. Και τα χάμστερ τρέχουν στη ρόδα, αλλά τελικά δε φτάνουν πουθενά, έτσι δεν είναι;

Το λέει και ο Dale Carnegie: πρέπει να κάνουμε διαλείμματα, να ξεκουραζόμαστε. Η παύση μας αναζωογονεί. Δουλεύουμε άλλωστε πιο αποτελεσματικά όταν σταματάμε. Ακόμα και οι ανεμιστήρες χαλάνε αν γυρνάνε συνέχεια, οπότε γιατί εμείς να είμαστε διαφορετικοί; Πρέπει να αφήνουμε πάντα ελεύθερο χρόνο στη μέρα μας, για τους δικούς μας, τους φίλους μας, και τον εαυτό μας.

Δεν είναι ντροπή να παραδεχτείς ότι έχεις ελεύθερο χρόνο. Ειδικά αν αυτό τον χρόνο θα τον αφιερώσεις στον εαυτό σου, για να διαβάσεις ένα βιβλίο ή απλά να χαλαρώσεις. Ο χρόνος μας δε χρειάζεται να είναι γεμάτος από to do για να νιώθουμε ότι δεν πάει χαμένος. Αντίθετα, μπορούμε να είμαστε πιο αποτελεσματικοί όταν δουλεύουμε έξυπνα.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σε ρωτήσει κάποιος τι κάνεις, μην βιαστείς να απαντήσεις τρέχω. Ο εγκωμιασμός του πολυάσχολου είναι μια φούσκα. Και όπως όλες οι φούσκες, αργά ή γρήγορα σκάει. Ο χρόνος σου είναι πολύτιμος. Μην τον σπαταλάς υποκρινόμενος ότι τον εκμεταλλεύεσαι.

Εσύ…είσαι πολυάσχολος;

Σου φάνηκε ενδιαφέρον αυτό το post? Αν ναι..

Pin this