Γιατί πρέπει να διαβάσεις το the subtle art of not giving a f***

(ή αλλιώς “Η ευγενής τέχνη του να γράφεις όλα στα… !)

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση με το The subtle art of not giving a f***, εκτός από τον έξυπνο, αβανταδόρικο τίτλο του, και το φανταχτερό πορτοκαλί του εξώφυλλο, ήταν η απίστευτη ειλικρίνεια του συγγραφέα του. Σε αντίθεση με πολλούς “life coaches” που παρουσιάζονται ως παντογνώστες αστέρες της φωτισμένης ζωής, ο Mark Manson παραδέχεται εξαρχής ότι υπήρξε κάποτε ένας ανίκανος τεμπέλης χωρίς στόχους και όνειρα. Αναγνωρίζει ότι ξόδεψε πολλά χρόνια από τη ζωή του σε καναπέδες φίλων, και γυρίζοντας τον κόσμο, ελπίζοντας ότι θα έβρισκε τις απαντήσεις που έψαχνε τα στενά του Τόκυο ή τις λεωφόρους του Λονδίνου. Και έτσι, μετά από χιλιάδες χιλιόμετρα, και έχοντας σταθεί στην άκρη του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας ακροβατώντας μεταξύ ζωής και θανάτου, αντιλήφθηκε επιτέλους τη μεγάλη αλήθεια.

Κάθε μέρα όλοι μας νοιαζόμαστε για υπερβολικά πολλά και εξαιρετικά ανούσια πράγματα. Για τα μαλλιά μας που πετάνε, τους μη ρεαλιστικούς στόχους μιας ουτοπικής ευτυχίας, τη μετριότητα μας, την αποτυχία. Γεμίζουμε το μυαλό μας με σκέψεις που δεν οδηγούν πουθενά. Τους επιτρέπουμε να εξαπλωθούν σαν ιός μολύνοντας τα πάντα γύρω τους. Κι όλα αυτά για τι;

Για την εμμονή με την τέλεια ζωή, με την ευτυχία, η οποία μοιάζει με μια εξίσωση που δε λύνεται ποτέ. Βάζουμε όρους: αν πετύχω το Α, θα είμαι ευτυχισμένος. Κι όταν καταφέρω το Β, θα είμαι χαρούμενος. Μοιάζει με μια ατέρμονη σειρά προσδοκιών οι οποίες δεν οδηγούν πουθενά. Σαν τα χάμστερ, κυνηγάμε και εμείς την άκρη μιας ρόδας που δε θα αγγίξουμε ποτέ.

Η ευτυχία, λέει ο Manson, έρχεται από την επίλυση των προβλημάτων, όχι από την απουσία τους. Από τη γνώση ότι είμαστε αρκετοί για να τα καταφέρουμε. Αυτό με το οποίο επιλέγουμε να παλέψουμε καθορίζει το ποιοι είμαστε. Και ο πόνος σημαίνει ότι γινόμαστε καλύτερος. Είναι ανοησία να τον αποφεύγουμε. Όταν έρχεται, πρέπει να σφίγγουμε τα δόντια και να προχωράμε, όχι να κλείνουμε τα μάτια και να παγώνουμε. Η αποφυγή δεν είναι ποτέ η λύση.

Ως κοινωνία, έχουμε μια εμμονή με το τέλειο. Αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση και τα περιοδικά. Αν η ζωή μας ήταν φαγητό, θα θέλαμε να έμοιαζε με ένα γκουρμέ δείπνο σε εστιατόριο βραβευμένο με αστέρια Michelin. Όπως λέει και ο Manson όμως, «eat your veggies». Μην ψάχνεις αυτό που δεν υπάρχει. Δέξου ότι είσαι μια ταπεινή σαλάτα, και προχώρα παρακάτω.

Μην σταματάς ποτέ να ψάχνεις, να μαθαίνεις, να αλλάζεις, να βελτιώνεσαι. Κι αν αποτυγχάνεις, να σηκώνεσαι και να προσπαθείς ξανά ή διαφορετικά. Κάντο όπως τα παιδιά που μαθαίνουν να περπατάνε: όσες φορές και να πέσουν, δεν απογοητεύονται μέχρι να τα καταφέρουν.

Σε έναν κόσμο που προωθεί το εφήμερο, να μάθεις να δεσμεύεσαι. Ακόμα και στο σταθερό υπάρχουν ευκαιρίες, κι ας ζούμε σε έναν κόσμο που πιστεύει το ακριβώς αντίθετο. Η δέσμευση σού δίνει την ελευθερία να κοιτάξεις γύρω σου καλύτερα έχοντας κατακτήσει τη σιγουριά της σταθερότητας. Το περισσότερο δεν είναι και καλύτερο απαραίτητα.

Γιατί να διαβάσεις λοιπόν το the subtle art of not a giving a f***; Αν όχι για όλα τα παραπάνω, που υποστηρίζει πολύ ένθερμα ο Manson, τότε για τη μοναδική ωμότητα του. Για την ειλικρίνεια και το θάρρος του να αγγίξει πτυχές που άλλοι κάνουν ότι δε βλέπουν. Γιατί θα ταυτιστείς με τον συγγραφέα. Και γιατί όταν θα γυρίσεις την τελευταία σελίδα του βιβλίου, θα νιώθεις ότι έχεις αλλάξει προς το καλύτερο. Γιατί πλέον θα μπορείς να αφήσεις πίσω σου όλα αυτά τα οποία δεν αξίζουν.

There is nothing to be afraid of. Ever.

Λοιπόν…είσαι έτοιμος να διαβάσεις το The subtle art of not giving a f***;

Μπορείς να βρεις το αγγλικό βιβλίο εδώ, και το μεταφρασμένο εδώ.*

Σου άρεσε το post? Άφησε το σχόλιο σου, ή μοιράσου το στο facebook και το twitter!

*Αυτή η δημοσίευση περιέχει affiliate links.

Pin this