Τι έμαθα το 2021

2021. Μια χρονιά παράξενη, που ξεκίνησε περίεργα. Κλεισμένοι στο σπίτι, με τους δύο συγγενείς που τυχαίνει να μένουμε στην ίδια πολυκατοικία, ή ακόμα χειρότερα, μόνοι μας, να παίζει η μουσική στη διαπασών και να κρυφοζηλεύουμε τους τραγουδιστές που έστω και στο κρύο, ήταν έξω, σε μια σκηνή, να κάνουν θέαμα για εμάς. Μια χρονιά που ήρθε με ασάφεια, για να μη χρησιμοποιήσω την πιο δύσκολη λέξη, “ανασφάλεια”, που τριβέλιζε το μυαλό όλων μας. Κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει, κι η αλήθεια είναι πως ακόμα και τώρα, εξακολουθούμε να μην ξέρουμε. Μάθαμε να ζούμε σε αυτό και η καθημερινότητα μας να είναι η αναπάντεχη αλλαγή.

Τι έμαθα λοιπόν το 2021;

Το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα αυτή τη χρονιά είναι πως κάποια στιγμή όλοι μας πέφτουμε. Κάτι συμβαίνει, και καταρρέουμε. Κάτι που μας ξεπερνάει, μας πνίγει, και δε μας αφήνει να αναπνεύσουμε. Ότι όλοι μας κάποια στιγμή θα βρεθούμε στην άκρη του γκρεμού, και έτσι όπως στεκόμαστε εκεί, στο μετέωρο ανάμεσα στο τώρα και στο μετά, θα ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στην άβυσσο, και θα νιώσουμε να μας καταπίνει. Μια μαύρη τρύπα θα ανοίξει και εμείς θα πέσουμε μέσα της, ανήμποροι να στραφούμε προς το φως, ξεχνώντας πως υπάρχει ακόμα φως εκεί έξω, κι ότι περιμένει να μας αγκαλιάσει, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας.

Έμαθα ότι όπως πέφτουμε σε αυτό το ατέλειωτο κενό, κάποια στιγμή θα φτάσουμε στον πάτο. Εκεί θα νιώσουμε πως έχουμε αδειάσει, ότι δεν υπάρχει άλλο, δεν πάει πιο χαμηλά. Θα καθίσουμε σταυροπόδι και θα πάρουμε μια ανάσα. Όταν νιώσουμε έτοιμοι, θα ρίξουμε μια κλεφτή ματιά προς τα πάνω και ίσα που θα διακρίνουμε μια θαρραλέα αχτίδα φωτός που τόλμησε να διαπεράσει το τόσο σκοτάδι. Αυτή η αχτίδα θα είναι όλη μας η σωτηρία. Όταν νιώσουμε έτοιμοι, θα πιαστούμε απο εκείνη και θα την αφήσουμε να μας τραβήξει έξω, όπως ο φοίνικας τον Harry, μακριά από το τυφλό ερπετό με το θανάσιμο δηλητήριο.

Αυτό που έμαθα είναι ότι το σκοτάδι βρίσκεται μέσα μας και παλεύει να κερδίσει λίγο χώρο από το φως. Κάποιες στιγμές, στις πιο αδύναμες μας, θα τα καταφέρνει, μα εμείς είμαστε απόγονοι των αστεριών, κι η λάμψη είναι αναπόσπαστο κομμάτι του είναι μας. Το φως πάντα θα νικάει, η ελπίδα θα τρεμοπαίζει σε μια γωνιά, σαν το τελευταίο σπίρτο του μικρού άστεγου κοριτσιού. Μόνο που το δικό της φως είναι άσβεστο.

Κι έτσι, έρχεται μια μέρα που όλα μοιάζουν λίγο πιο φωτεινά. Τα χρώματα πιο έντονα, οι ήχοι σαν μουσική. Τότε αρχίζεις να νιώθεις πως έχεις αφήσει πίσω σου το σκοτεινό πηγάδι και βαδίζεις προς την ελπίδα. Τότε η ελπίδα έρχεται προς τα σένα, και σαν συγγενείς που έχετε να ιδωθείτε χρόνια, τρέχετε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, και εκεί, μέσα στα χέρια της, αφήνεσαι, και το φως σε πλημμυρίζει.

Υπάρχει μια καλύτερη μέρα. Αυτό έμαθα. Δεν ξέρουμε πότε θα έρθει, και πώς θα μας βρει, μα εγώ ξέρω πως υπάρχει. Υπάρχει μια μέρα που όλα τα δύσκολα και τα σκοτεινά θα τα έχεις αφήσει πίσω σου, καθώς θα κοιτάζεις μόνο προς τα μπροστά, πιο δυνατός, πιο θαρραλέος. Έχοντας αντικρύσει κι αποδεχτεί όλο αυτό το σκοτάδι που φυλάς μέσα σου και χωρίς να φοβάσαι πια να έρθεις αντιμέτωπος μαζί του. Γιατί ξέρεις ότι μπορείς να το νικήσεις κι ότι εσύ θα είσαι πάντα πιο δυνατός από εκείνο.

Το 2021 έμαθα ότι η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα και ότι οι μικρές ρωγμές και τα σημάδια στους τοίχους μας δε λένε τίποτα περισσότερο από το ό,τι είμαστε ζωντανοί. Όπως οι ουλές μας, είναι κομμάτι της ιστορίας μας, και καμία ιστορία δε θα ήταν το ίδιο ενδιαφέρουσα χωρίς ανατροπές. Και ότι το happy ending μας δεν ξέρουμε ποτέ πώς ακριβώς θα μοιάζει, μα υπάρχει εκεί έξω και μας περιμένει να βαδίσουμε προς αυτό. Με ένα βήμα τη φορά. Αργά, σταθερά, και με την ατέλειωτη υπομονή του μωρού που μαθαίνει να περπατάει.

Εσύ τι έμαθες το 2021; Μοιράσου τις σκέψεις σου στα σχόλια.

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο, υποστήριξε αυτό το blog και buy me a coffee!

Pin this