Τι μου έμαθε μια ζακέτα για τη ζωή

Όλες οι ιστορίες έχουν ένα ηθικό δίδαγμα. Και δε μιλάω μόνο για τα μυθιστορήματα και τις ταινίες, από τις οποίες φεύγουμε λίγο πιο σοφοί, ή έστω προβληματισμένοι. Μιλάω για τις ιστορίες της καθημερινότητας μας. Ποιες είναι αυτές;

Ξέρεις αυτή τη στιγμή που γυρνάς στο σπίτι και σε ρωτάνε οι γονείς σου, ο συγκάτοικος, ή ο φίλος σου πώς ήταν η μέρα σου; Και εσύ απαντάς συνοπτικά, προσπαθώντας να θυμηθείς τι ήταν το πιο ξεχωριστό που σου συνέβη; Θυμάσαι κάποια φορά που έγινε κάτι τόσο ιδιαίτερο που ανυπομονούσες να το πεις σε κάποιον; Λοιπόν, αυτό ακριβώς είναι μια ιστορία. Είναι τα πράγματα που μας συμβαίνουν, τα οποία μόλις τελειώσουν, γίνονται ιστορίες που τις κουβαλάς μέσα σου σαν πετράδια στο στέμμα σου.

Αυτή είναι μια τέτοια ιστορία. Δεν είναι ουάου, δε θα σου πέσει το σαγόνι, ούτε θα αλλάξει τη ζωή σου. Είναι όμως ξεχωριστή γιατί ήταν μια ζωντανή αλληγορία που δε θα ξεχάσω. Μοιράσου την ελεύθερα. Άλλωστε, μια ιστορία είναι τόσο καλή όσο οι άνθρωποι που την έχουν ακούσει.

Ήταν μια Τετάρτη λοιπόν, και είχα μάθημα χορού. Έχω ήδη αργήσει, οπότε τρέχω. Μετά το μάθημα έχω κανονίσει να δω έναν παλιό μου φίλο ο οποίος είχε γενέθλια, και έτσι, του έχω πάρει ένα δώρο. Όταν μπαίνω λοιπόν στο αμάξι για να πάω στο μάθημα, αφήνω δίπλα μου την τσάντα μου, το δώρο, και τη ζακέτα. Φτάνοντας στην αίθουσα του χορού, αντί να βάλω το δώρο στο πορτ παγκάζ, όπως κάνω πάντα, αρπάζω όλα τα πράγματα όπως είναι από το κάθισμα και τα κουβαλάω μαζί μου στο μάθημα.

Φεύγοντας από την τάξη, και έχοντας στήσει ήδη τον φίλο μου, ξεχνάω να πάρω το δώρο. Classic me. Και φυσικά, το συνειδητοποιώ όταν φτάνω στο αμάξι, οπότε γυρνάω πάλι πίσω στην αίθουσα. Αρπάζω το δώρο, χαιρετάω τον καθηγητή, και τρέχω ξανά πίσω.

Λαχανιασμένη και αγχωμένη, παρκάρω επιτέλους στην καφετέρια όπου με περιμένει ο φίλος μου, αρπάζω την τσάντα και το δώρο, και βγαίνω έξω. Ωπ. Για στάσου μια στιγμή. Πού είναι η ζακέτα; Κοιτάζω κάτω από το κάθισμα, πίσω από το κάθισμα, γύρω από το αυτοκίνητο. Πουθενά η ζακέτα. Προσπαθώ να θυμηθώ τα βήματα που έκανα, και ξαφνικά, σαν flashback, ξεπηδάει μπροστά στα μάτια μου η στιγμή που η ζακέτα γλίστρησε από τα χέρια μου όταν πήγα να πάρω το ξεχασμένο δώρο. Φυσικά.

You’ve got to be kidding me, ήταν η πρώτη μου σκέψη. Έκλεισα τα μάτια, πήρα μια βαθιά ανάσα, και αποχαιρέτησα σιωπηλά τη ζακέτα. Το πάθημα μού είχε γίνει μάθημα.

Τι μου έμαθε όμως αυτή η ιστορία, θα αναρωτηθείς εσύ τώρα.

Λοιπόν, αν δεν είχα πάρει το δώρο μαζί μου στο μάθημα, δε θα είχε χρειαστεί να γυρίσω πίσω, και άρα, να κουβαλήσω ξανά μαζί μου τη ζακέτα, και έτσι, δε θα την έχανα. Γιατί πήρα το δώρο μαζί μου; Γιατί βαριόμουν να κάνω εκείνα τα τρία παραπάνω βήματα για να το κρύψω στο πορτ-παγκάζ. Και έτσι, έκανα τελικά εκατό βήματα παραπάνω, και έχασα και μια ολόκληρη ζακέτα.

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα όμως; Μη βαριέσαι να κάνεις αυτό που ξέρεις ότι πρέπει να κάνεις. Μπορεί τη δεδομένη στιγμή να το βρίσκεις ανούσιο ή εξαιρετικά επίπονο, αλλά σου εγγυώμαι ότι θα το βρεις μπροστά σου με το χειρότερο τρόπο. Το «ωχ αδερφέ, δε βαριέσαι» μπορεί να σε ανακουφίζει προσωρινά, αλλά είναι όπως όταν παίρνεις depon: ο πόνος είναι πάντα εκεί, απλά για λίγο τον ξεχνάς. Μην απογεύγεις. Μην αναβάλλεις. Μην κάνεις ότι δεν βλέπεις. Τα πράγματα δεν τακτοποιούνται απλώς και μόνο επειδή κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε. Ίσα-ίσα, κάθε φορά που αποστρέφουμε το βλέμμα, αυτά διογκώνονται λίγο ακόμα.

Και τελοσπάντων, για να κλείσω αυτή την ιστορία, η ζακέτα μου δε βρέθηκε. Έτσι, ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι αν βρήκε ένα καλό σπιτικό για να περάσει όσους χειμώνες της απομένουν. Μην είσαι σαν εμένα λοιπόν. Να τις προσέχεις τις ζακέτες σου.

Σου άρεσε το post? Αν ναι…

Pin this