2.2K
Θυμάμαι τη μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων σαν να ήταν χτες. Το άγχος καθώς διέσχιζα εκείνο το διάδρομο του σχολείου που βλέπω ακόμα στα όνειρα μου. Τα σφιγμένα καλημέρα που καλυπτόντουσαν από το δυνατό καρδιοχτύπι. Η αγωνία που δε με άφηνε να δω καθαρά, ενώ έψαχνα το όνομα μου στις μακριές λίστες. Τι κάνεις όταν αποτυγχάνεις; Και πώς αντιμετωπίζεις την αποτυχία όταν πρέπει να ανταποκριθείς στις υψηλές προσδοκίες των γύρω σου;
Αυτή είναι η δική μου ιστορία «αποτυχίας».
Αν θέλεις, μπορείς και να το ακούσεις πατώντας το play
Η ιστορία είναι η γνωστή. Καλή μαθήτρια, απουσιολόγος, συνεπής, οργανωμένη. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Νομική φυσικά. Κάπως έτσι, απλά και αυτονόητα, άρχισα να χτίζω μέσα μου μια προσδοκία που δεν ήταν ακριβώς δική μου. Η Νομική έγινε το ισοδύναμο του καλού μαθητή. Έγινε αυτοσκοπός και όχι κατεύθυνση. Ήταν ο στόχος χωρίς όμως να σκεφτώ ποτέ στα αλήθεια: και μετά; Κι αν όχι Νομική, τότε τι άλλο;
Άραγε πώς μπορεί ένα παιδί 16 χρόνων να πάρει θέση για όλο του το μέλλον; Πώς γίνεται να επωμιστεί ένα τόσο μεγάλο βάρος; Και τι συμβαίνει όταν πρέπει να λογοδοτήσει για την απόφαση και για το αποτέλεσμα;
Θυμάμαι ακόμα εκείνο το 13 στα Κείμενα. Στα Κείμενα, το αγαπημένο μου μάθημα. 13 για μένα που σκαρφιζόμουν ιστορίες από τα 8 μου, και στα 15 μου έγραφα ποιήματα και στίχους. Αυτός ο βαθμός δεν ήταν απλά μια αποτυχία. Ήταν μια βόμβα στα θεμέλια του είναι μου. Ξαφνικά άρχισα να αμφισβητώ τις ικανότητες μου, το ποια ήμουν, και εν τέλει, τις επιλογές μου. Που αποδείχτηκε ότι δεν ήταν και τόσο δικές μου τελικά.
Ήθελα τη Νομική τόσο πολύ ώστε να θυσιάσω άλλα πράγματα; Αυτό σκεφτόμουν εκείνες τις δύσκολες μέρες που έμοιαζαν ατέλειωτες. Η απάντηση ήρθε μόνη της. Όχι. Και τελικά, η αποτυχία μου δεν ήταν τίποτα περισσότερο από έργα στο δρόμο: μου έδειξε ένα νέο μονοπάτι για να ακολουθήσω.
Όταν όμως το ζεις, όταν είσαι μέσα στον κυκλώνα, το μόνο που σκέφτεσαι είναι το αν θα επιβιώσεις, και πώς θα βγεις από εκεί. Το μέλλον μοιάζει μακρινό, αδύνατο σχεδόν, και δε σου δίνει καμία ελπίδα παρόλο που η αποτυχία είναι ακριβώς αυτό: η ευκαιρία για κάτι τελείως διαφορετικό. Αυτό που θέλουμε μπορεί να είναι συχνά διαφορετικό από αυτό που έχουμε ανάγκη κι από αυτό που πρέπει να κάνουμε. Όταν όμως είσαι 17 χρόνων, δεν έχεις την ικανότητα να δεις τόσο μακριά. Ταυτίζεσαι με την αποτυχία. Νιώθεις ο ίδιος αποτυχημένος μέχρι το μεδούλι. Δε μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο που να σε χαρακτηρίζει.
Η αποτυχία ωστόσο μας κάνει πιο δυνατούς. Συχνά, πιο πολλά μαθαίνεις όταν αποτυγχάνεις παρά όταν πετυχαίνεις. Το έλεγε άλλωστε και ο Έντισον: δεν απέτυχα, βρήκα 10.000 τρόπους που δεν δούλεψαν. Κι αυτό από μόνο του είναι ένα είδος επιτυχίας. Αν όλοι τα παρατούσαμε στην πρώτη αποτυχία, τότε ο κόσμος μας θα ήταν πολύ διαφορετικός. Κι αν δεν αποτυγχάναμε ποτέ, δε θα γινόμασταν καλύτεροι. Ο χαρακτήρας χτίζεται από όσα τον δυναμώνουν, κι όπως ξέρουμε όλοι καλά, το να κάθεσαι απλά σε μια καρέκλα δε βοηθάει ιδιαίτερα.
Τι έκανα λοιπόν όταν απέτυχα; Βρήκα μια άλλη επιλογή, διαφορετική από την πρώτη, αλλά τελικά, πολύ καλύτερη. Βρήκα μια επιλογή που ήταν πιο κοντά σε αυτό που ήμουν και σε αυτό που ήθελα. Μια σχολή που πριν δε θα σκεφτόμουν, απλά γιατί μου φαινόταν πολύ τολμηρό να πάω ενάντια στις προσδοκίες. Κι αυτό ήταν ένα από τα πρώτα μαθήματα της ενηλικίωσης: ποτέ δε θα μπορέσεις να ικανοποιήσεις τις προσδοκίες των άλλων. Το ζητούμενο είναι να εκπληρώνεις τα δικά σου όνειρα.
Η αποτυχία μου με οδήγησε σε μια παράκαμψη. Μια παράκαμψη που στην αρχή με τρόμαξε αλλά τελικά αποδείχτηκε η καλύτερη εναλλακτική διαδρομή που θα μπορούσα να είχα ακολουθήσει. Οι πιο ενδιαφέρουσες θάλασσες, λένε, είναι οι αχαρτογράφητες. Να είσαι λοιπόν ο καπετάνιος της ζωής σου, και οποίες αποφάσεις πάρεις, να τις πάρεις με ειλικρίνεια, και με δυναμισμό. Εσύ κινείς τα νήματα. Πήγαινε όπου θέλεις και όπου δείχνει η πυξίδα σου.
Η ζωή είναι μια σειρά από επιλογές ανάμεσα σε ερωτήματα. Να φοβάσαι ό,τι μένει αναπάντητο. Για τα υπόλοιπα…έχει ήδη αποφασίσει ο αυριανός σου εαυτός.
Πώς σου φάνηκε αυτό το post? Αν σου άρεσε…
Pin this
