Πριν καιρό, είχε πέσει το μάτι μου πάνω σε μια παραγωγή του Fox, με τίτλο «The scenario of your life». Γνωστοί δημιουργοί, καλλιτέχνες, ηθοποιοί βγαίνουν μπροστά στην κάμερα και μιλάνε για εκείνες τις στιγμές της ζωής τους που τους άγγιξαν. Συγκινητικές, αστείες, ενδιαφέρουσες, ή δύσκολες ιστορίες που με έβαλαν σε σκέψεις. Ποιο είναι το σενάριο της ζωής σου;
Δεν προλαβαίνεις να το διαβάσεις; Απλά άκουσε το εδώ!
Συχνά αναρωτιέμαι, όπως πολλοί άνθρωποι γύρω μου, αν η πορεία που διανύουμε είναι προδιαγεγραμμένη, σαν ένα βιβλίο Braille που ακολουθούμε με τις άκρες των δαχτύλων μας, ή αν είναι τυχαία, ως αποτέλεσμα των αποφάσεων μας. Αισθάνομαι ότι δε θα πάρουμε ποτέ την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, αφού δεν υπάρχει κανείς να μας απαντήσει. Αλλά ακόμα κι αν το έκανε κάποιος, η ζωή είναι μια υποκειμενική εμπειρία. Άλλοι πιστεύουν στην τυχαιότητα, ενώ κάποιοι κυνηγάνε τις συμπτώσεις με μανία.
Εσύ πώς αντιμετωπίζεις όσα σου συμβαίνουν; Το καλό λένε, και το κακό, χωρίζονται από μία κλωστή. Από ποια μεριά την τραβάς; Πού επιλέγεις να στέκεσαι; Στη μεριά όπου το γρασίδι είναι πράσινο, ή από εκεί που έχει ξεραθεί; Και κυρίως, τι κοιτάς; Γιατί όπου κοιτάς, εκεί πηγαίνεις, να το θυμάσαι αυτό.
Αν έπρεπε να γράψεις, εδώ και τώρα, την ιστορία της ζωής σου, ποιες στιγμές θα ξεχώριζες; Τι είναι το πιο σημαντικό που σου έχει συμβεί ως τώρα; Πώς άλλαξε αυτό την ζωή σου, και εσένα τον ίδιο;
Σκέφτομαι καμιά φορά ότι όλοι οι άνθρωποι που συναντάμε έχουν ιστορίες. Μικρές στιγμές που τις έχουν ξεχωρίσει μέσα στο μυαλό τους, κι αν τους γνωρίσεις αρκετά, μπορεί να τις μοιραστούν μαζί σου. Είναι τα δικά τους μαθήματα ζωής, όσα τους έχει διδάξει αυτός ο κόσμος. Αρκεί να είσαι έτοιμος να ακούσεις, και ο άλλος να μιλήσει.
Κάποιοι είναι γεννημένοι αφηγητές. Είναι φτιαγμένοι παραμυθάδες. Τους ακούς και μαγεύεσαι. Ακόμα όμως και εκείνοι που μπερδεύουν τις λέξεις τους, που δεν έχουν ροή, και ξεχνάνε τι ήθελαν να πουν στη μέση της πρότασης τους, ακόμα και αυτοί πρέπει να μιλήσουν. Να σου πουν τι σκέφτονται, πώς νιώθουν. Να ανοίξουν την ψυχή τους. Όποιος και να στέκεται απέναντι σου, να τον ακούς με προσοχή και ενδιαφέρον. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα μοιραστεί μαζί σου. Και ποτέ δε μπορείς να φανταστείς πώς μία μόνο κουβέντα του μπορεί να αλλάξει τη δική σου ζωή.
Γιατί η ζωή είναι συναντήσεις. Με τους δικούς μας, με τους φίλους μας, με τις σχέσεις μας, με τους αγνώστους που βλέπουμε στο δρόμο και σκουντουφλάμε, ή με εκείνους που ανταλλάσουμε δυο τυπικές κουβέντες στην ουρά του σούπερ μάρκετ. Οι άνθρωποι είναι σαν κομήτες. Κάποια στιγμή συγκρούονται, αλλά πάντα μένει ένα κομμάτι τους πίσω. Μόνο που οι άνθρωποι ξαναγεννιούνται, αν το θέλουν πραγματικά. Σαν τον φοίνικα, αναδύονται από τις στάχτες τους.
Το σενάριο της ζωής μας δε θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ χωρίς άλλους. Θεατές, κομπάρσους, συμπρωταγωνιστές, ή σκηνοθέτες. Όλα και όλοι χρειάζονται. Δίνεις παράσταση, το ίδιο και εκείνοι. Σε αντίθεση όμως με το θέατρο, δεν παίζεις για το χειροκρότημα των άλλων, παρά μόνο για εσένα. Εσύ είσαι τελικά ο μεγαλύτερος κριτής σου. Συνέχισε να παίζεις, συνέχισε να γράφεις το δικό σου σενάριο. Κι αν τρέμει το χέρι σου, και η φωνή σου διστάζει, πάρε μια ανάσα και συνέχισε. Αλλά μην αφήσεις ποτέ, μα ποτέ, το στυλό σου κάτω.
Σου άρεσε το post? Αν ναι…
Pin this


10 comments
Αγαπημένη μου Άλκηστη όμορφες και εύλογες σκέψεις πλημμύρισαν την οθόνη του υπολογιστή μου! Συμφωνώ πως όλα εν τέλει είναι θέμα οπτικής. Εξαρτάται καθαρά από εμάς το πως θα σταθούμε απέναντι στα γεγονότα της ζωής μας αλλά και πως θα τα ερμηνεύσουμε. Εκεί βρίσκεται όλη η ουσία. Έτσι εξηγείται πως το ίδιο συμβάν μπορεί να χαρακτηριστεί από άλλους αποτυχία και από άλλους μάθημα ζωής. Υπάρχουν πάρα πολλές παράμετροι που καθορίζουν το “σενάριο” της ζωής μας, όμως, εμείς πιστεύω έχουμε τον τελικό λόγο για ότι μας συμβαίνει! Καλό θα είναι να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με μια θετική ματιά και να προσπαθούμε πάντα για το καλύτερο. Από εκεί και πέρα τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους.
Σε φιλώ! Χρύσα.
Αυτά τα δύο που είπες Χρύσα, το να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα θετικά και να προσπαθούμε για το καλύτερο είναι δύο από τις βασικές αρχές που πρέπει να διέπουν τη ζωή μας, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό. Πρέπει να παίρνουμε τον έλεγχο, να βάζουμε στόχους, και να κυνηγάμε ένα καλύτερο αύριο, έναν βελτιωμένο εαυτό, και να μη σταματάμε ποτέ την προσπάθεια!
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο!
Άλκηστη
Κάποτε μου άρεσε πολύ να γράφω…αλλά τα διάβαζα μόνο εγώ!
Όποτε το άλλαξα κι εγώ,ξεκίνησα να μιλώ,να λέω όσα θα έγραφα πριν.Και τώρα,θέλει δεν θέλει,τα ακούει τουλάχιστον ένας/μια…
When there’s a will, there’s a way! 🙂
Αυτό που με άλλαξε ήταν δυστυχώς η αρρώστια της μητέρας μου πριν κάποια χρόνια. Με έκανε όμως πιο δυνατό άνθρωπο, συνειδητοποίησα ότι έχουμε πιο πολλές αντοχές από όσες πιστεύουμε. Μόλις ανακάλυψα τη σελίδα σου, καλώς σε βρήκα!
Λυπάμαι που το διαβάζω αυτό Ηλιάνα… Είναι πάντα το πιο δύσκολο το θέμα της υγείας, αν και έστω κι έτσι, ανακάλυψες πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου.
Καλώς ήρθες 🙂
Άλκηστη
Άλκηστη, πολύ ενδιαφέρον, πώς ένας τίτλος τηλεοπτικής παραγωγής έγινε πηγή έμπνευσης γι’ αυτό το post. Συμφωνώ, όλοι έχουμε μία ιστορία να μοιραστούμε. Μία ωραία ιστορία όταν βασίζεται στην αλήθεια μας. Προσωπικά, αποφάσισα να γνωρίσω τον κόσμο του blogging όταν επέστρεψα ‘σπίτι’ με εμπειρίες από τέσσερις χώρες και δύο ηπείρους. Μία προσπάθεια και μία ανάγκη να καταλάβω τι σημαίνει να «ανήκεις παντού και πουθενά». Καλώς σε βρήκα
Καλώς ήρθες Τζοάννα!
Οι πιο όμορφες ιστορίες είναι εκείνες που γεννιούνται ή κρύβουν ένα κομμάτι του εαυτού μας, καθώς, όπως λες, έχουν την αλήθεια μας.
Άραγε πώς είναι να γυρνάς πίσω μετά από αυτές τις εμπειρίες; Με ενδιαφέρει πολύ να διαβάσω για τα ταξίδια σου!
Ευχαριστώ πολύ!
Ωραίο κείμενο! Ο καθένας έχει τη δική του ιστορία όπως και τον δικό του σταυρό να σηκώνει.. Εννοείται ότι το πως αντιμετωπίζουμε τις δύσκολες καταστάσεις εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Όπως έγραψες κι εσύ “…οι άνθρωποι ξαναγεννιούνται, αν το θέλουν πραγματικά”.
Παλιότερα σκεφτόμουν ότι θα ήθελα κάποιες άσχημες εμπειρίες να μην τις είχα ζήσει… Μεγαλώνοντας συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι αυτές οι άσχημες εμπειρίες με έκαναν και ακόμα με κάνουν τον άνθρωπο που είμαι.
Δώρα
Αυτή η σκέψη περνάει συχνά από το μυαλό μου, Δώρα, για εκείνα τα λάθη και τις άσχημες στιγμές που δε θα ήθελα να είχα ζήσει. Αλλά είναι όπως το γράφεις: μέσα από αυτά μεγαλώνουμε και εξελισσόμαστε, κι αυτή είναι μια ανταλλαγή που πρέπει να κάνουμε…