Πρόσφατα πήγαμε για πρώτη φορά με τον άντρα μου στα ΙΚΕΑ. Όχι για να ψωνίσουμε για το σπίτι, ούτε για να πάρουμε ιδέες, αλλά για βόλτα. Ναι, για βόλτα, γιατί είμαστε σε αυτή τη φάση της σχέσης μας όπου βρίσκουμε διασκεδαστικό το να πάμε στα ΙΚΕΑ και μετά να μοιραστούμε ένα πιάτο σουηδικά κεφτεδάκια, με τον αμφιβόλου ποιότητας κιμά.

Κάπως έτσι λοιπόν, από αυτή τη βόλτα που κατέληξε σε λογαριασμό 50€ (πώς?), γεννήθηκε η ιδέα του συνδρόμου του ΙΚΕΑ.

Τι είναι λοιπόν το σύνδρομο του ΙΚΕΑ;

Μήπως το έχεις βιώσει και εσύ; Συνέχισε να διαβάζεις, θα εκπλαγείς.

Δεν έχεις χρόνο να διαβάσεις; Άκουσε το παρακάτω!

Όλοι, ή τελοσπάντων ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, αγαπάμε τα ΙΚΕΑ. Είναι καθαρά, φωτεινά, κομψά, πρωτότυπα, και οικονομικά. Είναι ο παράδεισος των hipsters, των φοιτητών, των νεόνυμφων, και των ζευγαριών που απλά θέλουν να βγουν από το σπίτι.

Με το που μπαίνεις στα ΙΚΕΑ, το πρώτο που βλέπεις είναι μια μεγάλη κυλιόμενη σκάλα που ανεβαίνει στον πρώτο όροφο, και καμία που να κατεβαίνει. Αργότερα θα καταλάβεις ότι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, αφού στα ΙΚΕΑ είναι όλα μελετημένα έτσι ώστε να μείνεις μέσα όσο το δυνατόν περισσότερο. Κάπως σαν τα casino δηλαδή. Μόνο που στα ΙΚΕΑ όλα τα ρολόγια δείχνουν 10:08.

Προτού ξεκινήσεις αυτό το ταξίδι το δίχως επιστροφή (στην πρότερη κατάσταση του πορτοφολιού σου), τα ΙΚΕΑ σε καλούν να πάρεις μια κίτρινη τσάντα. Στην αρχή γελάς (πόσα πράγματα θα πάρεις;) αλλά τα ΙΚΕΑ δε γελάνε, γιατί τα ΙΚΕΑ ξέρουν. Αν έχεις κάτι άδειο, η τάση σου είναι να το γεμίσεις.

Και κάπως έτσι ξεκινάει η βόλτα, που όπως όλα τα ταξίδια, αρχίζει με καλές προθέσεις. Να χαζέψετε χώρους, να δοκιμάσετε στρώματα, άντε να βγάλετε και καμιά φωτογραφία για το Instagram. Μία ώρα αργότερα, όλες αυτές οι καλές σας προθέσεις έχουν καταλήξει στα τάρταρα, και συγκεκριμένα εξαφανίστηκαν κάπου ανάμεσα στα μαξιλάρια και τις πολυθρόνες.

Όχι γιατί κουράστηκες (ένα από τα συμπτώματα του συνδρόμου του ΙΚΕΑ), ούτε γιατί διαφωνείτε με το φίλο σου για το ποια πολυθρόνα είναι πιο άνετη (το δεύτερο σύμπτωμα του συνδρόμου του ΙΚΕΑ). Όχι. Οι καλές σας προθέσεις χάνονται γιατί τα ΙΚΕΑ έχουν την ίδια μαγική ιδιότητα με το Hollywood: μας θυμίζουν πόσο μακριά από την τελειότητα είναι η καθημερινότητα μας, μας δείχνουν περίτρανα όλα όσα κάνουμε λάθος (κοίτα πόσα χωρέσαμε σε 30m², εσύ γιατί μένεις σε κοτέτσι;), και στο τέλος μας προσφέρουν τη μαγική λύση, σε μορφή μιας πολύχρωμης μαξιλάρας, ενός ντιζαϊνάτου καναπέ, ή ενός γυαλιστερού καθρέφτη που σαν να αδυνατίζει. Κι αυτή είναι η επιτομή του συνδρόμου του ΙΚΕΑ.

Το ΙΚΕΑ, με τους τέλεια διαμορφωμένους χώρους του, μας κάνει να νιώθουμε ανίκανοι διακοσμητές του ίδιου μας του σπιτιού. Γεννάει μέσα μας τάσεις φοίνικα (να βάλω φωτιά σε όλα και να τα φτιάξω από την αρχή) και μας κάνει να νιώθουμε ανεπαρκείς. Όχι μόνο γιατί δε μπορούμε να τα αγοράσουμε όλα αυτά, ή γιατί δε θα αποκτήσουμε ποτέ ένα τέτοιο σπίτι ή έστω σαλόνι, αλλά γιατί δεν είμαστε σαν εκείνες τις χαμογελαστές οικογένειες στις φωτογραφίες, με τα υπέροχα παιδικά δωμάτια που…ξεκλειδώνουν (οϊμέ!) τη δημιουργικότητα της επόμενης γενιάς. Και γιατί δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ. Αλλά τα ΙΚΕΑ σε κάνουν να πιστεύεις ότι τα προϊόντα του μπορούν να σε φέρουν πιο κοντά στην ευτυχία.

Όσα όμως κι αν αγοράσεις από το ΙΚΕΑ, θα νιώθεις πάντα σαν να μην είναι αρκετά, κάτι που θυμίζει και την ίδια τη ζωή. Τουλάχιστον μέχρι να αποδεχτείς ότι η πληρότητα είναι καθαρά εσωτερική υπόθεση και δε μετράται σε υλικά αγαθά.

Το τελευταίο σύμπτωμα του συνδρόμου του ΙΚΕΑ είναι η εξής αναντίρρητη αλήθεια: η ζωή έρχεται με κάποιες βασικές οδηγίες, αλλά τις περισσότερες φορές πρέπει να αυτοσχεδιάσεις και να ελπίζεις ότι το αποτέλεσμα θα είναι τουλάχιστον λειτουργικό.

Και κάπως έτσι, η βόλτα σου τελειώνει στα ταμεία με μια μπλε (αυτή τη φορά) σακούλα, η οποία υπερχειλίζει από πράγματα, καθώς μέσα σου σκέφτεσαι «πού θα τα χωρέσω όλα αυτά;». Απ’έξω σου όμως χαμογελάς. Γιατί υποφέρεις από το σύνδρομο του ΙΚΕΑ, και ως καλός ασθενής, δε θα παραδεχτείς ποτέ την αρρώστια σου. Μήπως να πνίξεις τον πόνο σου σε ένα κομμάτι σοκολατόπιτα; 2€ κάνει άλλωστε. Μικρό το κακό…σωστά;

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this