Πρόσφατα πήγαμε για πρώτη φορά με τον άντρα μου στα ΙΚΕΑ. Όχι για να ψωνίσουμε για το σπίτι, ούτε για να πάρουμε ιδέες, αλλά για βόλτα. Ναι, για βόλτα, γιατί είμαστε σε αυτή τη φάση της σχέσης μας όπου βρίσκουμε διασκεδαστικό το να πάμε στα ΙΚΕΑ και μετά να μοιραστούμε ένα πιάτο σουηδικά κεφτεδάκια, με τον αμφιβόλου ποιότητας κιμά.
Κάπως έτσι λοιπόν, από αυτή τη βόλτα που κατέληξε σε λογαριασμό 50€ (πώς?), γεννήθηκε η ιδέα του συνδρόμου του ΙΚΕΑ.
Τι είναι λοιπόν το σύνδρομο του ΙΚΕΑ;
Μήπως το έχεις βιώσει και εσύ; Συνέχισε να διαβάζεις, θα εκπλαγείς.
Δεν έχεις χρόνο να διαβάσεις; Άκουσε το παρακάτω!
Όλοι, ή τελοσπάντων ένα διόλου ευκαταφρόνητο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, αγαπάμε τα ΙΚΕΑ. Είναι καθαρά, φωτεινά, κομψά, πρωτότυπα, και οικονομικά. Είναι ο παράδεισος των hipsters, των φοιτητών, των νεόνυμφων, και των ζευγαριών που απλά θέλουν να βγουν από το σπίτι.
Με το που μπαίνεις στα ΙΚΕΑ, το πρώτο που βλέπεις είναι μια μεγάλη κυλιόμενη σκάλα που ανεβαίνει στον πρώτο όροφο, και καμία που να κατεβαίνει. Αργότερα θα καταλάβεις ότι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, αφού στα ΙΚΕΑ είναι όλα μελετημένα έτσι ώστε να μείνεις μέσα όσο το δυνατόν περισσότερο. Κάπως σαν τα casino δηλαδή. Μόνο που στα ΙΚΕΑ όλα τα ρολόγια δείχνουν 10:08.
Προτού ξεκινήσεις αυτό το ταξίδι το δίχως επιστροφή (στην πρότερη κατάσταση του πορτοφολιού σου), τα ΙΚΕΑ σε καλούν να πάρεις μια κίτρινη τσάντα. Στην αρχή γελάς (πόσα πράγματα θα πάρεις;) αλλά τα ΙΚΕΑ δε γελάνε, γιατί τα ΙΚΕΑ ξέρουν. Αν έχεις κάτι άδειο, η τάση σου είναι να το γεμίσεις.
Και κάπως έτσι ξεκινάει η βόλτα, που όπως όλα τα ταξίδια, αρχίζει με καλές προθέσεις. Να χαζέψετε χώρους, να δοκιμάσετε στρώματα, άντε να βγάλετε και καμιά φωτογραφία για το Instagram. Μία ώρα αργότερα, όλες αυτές οι καλές σας προθέσεις έχουν καταλήξει στα τάρταρα, και συγκεκριμένα εξαφανίστηκαν κάπου ανάμεσα στα μαξιλάρια και τις πολυθρόνες.
Όχι γιατί κουράστηκες (ένα από τα συμπτώματα του συνδρόμου του ΙΚΕΑ), ούτε γιατί διαφωνείτε με το φίλο σου για το ποια πολυθρόνα είναι πιο άνετη (το δεύτερο σύμπτωμα του συνδρόμου του ΙΚΕΑ). Όχι. Οι καλές σας προθέσεις χάνονται γιατί τα ΙΚΕΑ έχουν την ίδια μαγική ιδιότητα με το Hollywood: μας θυμίζουν πόσο μακριά από την τελειότητα είναι η καθημερινότητα μας, μας δείχνουν περίτρανα όλα όσα κάνουμε λάθος (κοίτα πόσα χωρέσαμε σε 30m², εσύ γιατί μένεις σε κοτέτσι;), και στο τέλος μας προσφέρουν τη μαγική λύση, σε μορφή μιας πολύχρωμης μαξιλάρας, ενός ντιζαϊνάτου καναπέ, ή ενός γυαλιστερού καθρέφτη που σαν να αδυνατίζει. Κι αυτή είναι η επιτομή του συνδρόμου του ΙΚΕΑ.
Το ΙΚΕΑ, με τους τέλεια διαμορφωμένους χώρους του, μας κάνει να νιώθουμε ανίκανοι διακοσμητές του ίδιου μας του σπιτιού. Γεννάει μέσα μας τάσεις φοίνικα (να βάλω φωτιά σε όλα και να τα φτιάξω από την αρχή) και μας κάνει να νιώθουμε ανεπαρκείς. Όχι μόνο γιατί δε μπορούμε να τα αγοράσουμε όλα αυτά, ή γιατί δε θα αποκτήσουμε ποτέ ένα τέτοιο σπίτι ή έστω σαλόνι, αλλά γιατί δεν είμαστε σαν εκείνες τις χαμογελαστές οικογένειες στις φωτογραφίες, με τα υπέροχα παιδικά δωμάτια που…ξεκλειδώνουν (οϊμέ!) τη δημιουργικότητα της επόμενης γενιάς. Και γιατί δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ. Αλλά τα ΙΚΕΑ σε κάνουν να πιστεύεις ότι τα προϊόντα του μπορούν να σε φέρουν πιο κοντά στην ευτυχία.
Όσα όμως κι αν αγοράσεις από το ΙΚΕΑ, θα νιώθεις πάντα σαν να μην είναι αρκετά, κάτι που θυμίζει και την ίδια τη ζωή. Τουλάχιστον μέχρι να αποδεχτείς ότι η πληρότητα είναι καθαρά εσωτερική υπόθεση και δε μετράται σε υλικά αγαθά.
Το τελευταίο σύμπτωμα του συνδρόμου του ΙΚΕΑ είναι η εξής αναντίρρητη αλήθεια: η ζωή έρχεται με κάποιες βασικές οδηγίες, αλλά τις περισσότερες φορές πρέπει να αυτοσχεδιάσεις και να ελπίζεις ότι το αποτέλεσμα θα είναι τουλάχιστον λειτουργικό.
Και κάπως έτσι, η βόλτα σου τελειώνει στα ταμεία με μια μπλε (αυτή τη φορά) σακούλα, η οποία υπερχειλίζει από πράγματα, καθώς μέσα σου σκέφτεσαι «πού θα τα χωρέσω όλα αυτά;». Απ’έξω σου όμως χαμογελάς. Γιατί υποφέρεις από το σύνδρομο του ΙΚΕΑ, και ως καλός ασθενής, δε θα παραδεχτείς ποτέ την αρρώστια σου. Μήπως να πνίξεις τον πόνο σου σε ένα κομμάτι σοκολατόπιτα; 2€ κάνει άλλωστε. Μικρό το κακό…σωστά;
Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…
Pin this
12 comments
Μέσα στο μυαλό μου είσαι!!!!!
Χαχαχα ταυτιζόμαστε πολλοί!
Η αλήθεια είναι πως την έχω βιώσει αρκετες φορές. Τις τελευταίες 2 φορές όμως στάθηκα στο ύψος μου και πήρα μόνο αυτα που έπρεπε. Φυσικά και δε γίνεται όμως να φύγω χωρίς να φάω hot dog ή κεφτεδακια, ενώ μουρμουραμε όλη την ώρα, τι σαβούρα είναι αυτή τώρα…;;; αλλά ξέρουμε πως ΙΚΕΑ χωρίς να φάμε, είναι σαν να πήγαμε μισή βόλτα.
Πάντα όμως αφιερώνω χρόνο για να θαυμάσω την υπέροχη έκθεση και αναρωτιέμαι και εγώ πάντα πως γίνεται να τα κάνουν τόσο τέλεια και να τα χωράνε όλα με τόσο ντελικάτο τρόπο σε ένα μικρό δωμάτιο… Οπότε ναι έχεις δίκιο. Ένα μικρό σύνδρομο ΙΚΕΑ το έχω.
Είσαι ηρωίδα, το να αγοράζεις μόνο αυτό που χρειάζεσαι απαιτεί φοβερό αυτοέλεγχο. Όσο για το φαγητό, μα είναι τόσο φτηνό και εσύ τόοοοσο κουρασμένος που ο αυτοέλεγχος έχει κάνει περίπατο! Χαχαχα
Πάντως κι εγώ το ίδιο αναρωτιέμαι, το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο, και στ’αλήθεια έχουν φοβερή φαντασία και τρομερές ιδέες για να κερδίζεις χώρο, ειδικά αν έχεις μικρό σπίτι! Τα ΙΚΕΑ άλλαξαν πραγματικά το χώρο της επίπλωσης, όπως και να το κάνουμε..
Κλαιω 😂😂😂 Πόσο δίκιο έχεις κορίτσι μου. Εγώ φεύγω από άλλη πόλη για το σύνδρομο. IKEA!! Ταυτίστηκα πρωί πρωί
Χαχαχαχα είδες τι θυσίες κάνουμε γι’αυτό το ΙΚΕΑ;;
Δεν έχουμε πάει ακόμα στα ΙΚΕΑ μα σκοπεύουμε να το κάνουμε οικογενειακώς (με δυο μικρά παιδιά), σαν μονοήμερη εκδρομή αφου θα είναι κρίμα να κάνουμε τόσο δρόμο Ξάνθη-Θεσσαλονίκη για λίγες ώρες (ή όλα ή τίποτα)!!!!! Το άρθρο με έβαλε σε σκέψεις! Όχι σακούλες-παμε απευθείας στους διαδρόμους που μας ενδιαφέρει!!!!!!
Αφού θα είναι η πρώτη σας φορά, να το χαρείτε, να βγάλετε φωτογραφίες, να αφήσετε τα παιδιά να ξαπλώσουν στα κρεβάτια…γενικώς να ζήσετε ολόκληρη την εμπειρία! Θα σας βγάλει off το ΙΚΕΑ, και εσάς και τα παιδιά, αλλά νομίζω πως θα το απολαύσετε! Καλή διασκέδαση!
Εξαιρετικά εύστοχο! (και μου άρεσε και ο συσχετισμός με τη ζωή στο τέλος).
Η αλήθεια είναι ότι πάντα απολαμβάνουμε οικογενειακώς μια βόλτα στο ΙΚΕΑ -γιατί το ξέρω ότι μια/δυο βλακειούλες θα τις πάρω και γιατί έχω ξεφύγει πλέον από τα κλασσικά του σύνδρομα. Αλλά, το περίεργο είναι ότι δεν έχουμε φάει ΠΟΤΕ στο εστιατόριο του ΙΚΕΑ!! Μόνο από κάτω έχουμε αγοράσει μερικές φορές φαγώσιμα συσκευασμένα.
Εντωμεταξύ, άλλο περίεργο, από Jumbo άνετα μπορώ να βγω χωρίς να έχω πάρει τίποτα. Από ΙΚΕΑ ποτέ.
Φταίει μάλλον όλο αυτό το “εκλεπτυσμένο” κλίμα του ΙΚΕΑ, η αίσθηση τάξης και ηρεμίας (σε αντίθεση με τη σαβούρα και το χάος του άλλου). Όπως και να έχει, δηλώνω fan 🙂
Ευχαριστώ πολύ!
Μάλλον με τα χρόνια απευαισθητοποιούμαστε και παύει να μας επηρεάζει τόσο πολύ αυτό το…σύνδρομο!
Απορώ πώς σας έχει ξεφύγει το εστιατόριο, ειδικά με τα παιδιά! Ο ανιψιός μου το έχει μάθει ΙΚΕΑ και κεφτεδάκια, αλλιώς γίνεται χαμός!
Εγώ πάλι το αντίθετο, ίσως γιατί το Jumbo έχει πολλά πάμφτηνα ψιλολόγια οπότε ποτέ δε μπορώ να μπω και να βγω χωρίς να μην αγοράσω κάτι! Γενικώς και τα δύο είναι φτιαγμένα έτσι που σε αναγκάζουν να τα δεις ΟΛΑ και όσο κουράζεσαι, πέφτουν οι αντιστάστις σου. Τα πάντα βάση σχεδίου…!
Αααα γέλσα ευχάριστα για αυτό το σύνδρομο που ομολογώ ως το έχω πάθει μάλλον μόνο μια φορά.
Αν και τα ΙΚΕΑ είναι σχεδόν δίπλα μου και κάποτε πήγαινα αρκετές φορές μέσα στον μήνα με την παρέα μου για βόλτα και εργασία στα laptop στην καφετέρια-εστιατόριο.
Όταν πηγαίνω με την Φίλη μου για να κάνει εκείνη αγορές πάντα αράζουμε για λίγο, για την πλάκα μας να χαρούμε αυτά τα μικρά τετραγωνικά σπιτάκια και σχολιάζουμε τι θα μποορύσαμε να κάνουμε στον δικο μας χώρο.
Εντάξει από ένα σημείο και μετά μέχρι να φτάσεις στα ταμεία καταντάει κουραστικό αλλά έτσι γίνεται σε όλα τα υπερκαταστήματα.
Μου αρέσει πολύ όταν βλέπω οικογένειες που το κάνουν τελετουργικό: πρωινό και βόλτα στα ΙΚΕΑ, να κυνηγιούνται ανάμεσα στα κρεβάτια! Το σίγουρο είναι ότι έχουν πολλή φαντασία και φοβερές ιδέες για μικρούς χώρους, οπότε όλο και κάτι θα εμπνευστούμε από τη βόλτα μας. Όπως λες βέβαια, μέχρι να φτάσεις στην έξοδο έχεις κουραστεί, αλλά έτσι είναι…κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις!
Ευχαριστώ πολύ Μαρία για το σχόλιο!