Τι είναι το σύνδρομο του Παρισιού, και μήπως το έχεις βιώσει και εσύ;

Η φίλη μου η Μ. πήγε πρόσφατα στο Τόκυο, και ένα από τα πράγματα που της έκαναν εντύπωση ήταν η λατρεία των Γιαπωνέζων για το Παρίσι. Ο τρόπος ντυσίματος, που παρέπεμπε στη Γαλλία του 1930, οι κρέπες ως street-food έδεσμα, και το αντίγραφο του Πύργου του Άιφελ ήταν λίγα μόνο από τα στοιχεία που αποδείκνυαν τη λατρεία της Ιαπωνίας με τη γαλλική πρωτεύουσα.

Οι Γιαπωνέζοι λοιπόν, ως εργασιομανείς και κατά βάθος καταπιεσμένοι, έχουν χτίσει το μυαλό τους μια εικόνα του Παρισιού ως μια πόλη ειδυλλιακή όπου θα βρουν τον έρωτα και θα περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους τρώγοντας μπαγκέτες δίπλα στο Σηκουάνα. Όταν λοιπόν καταφέρνουν να κάνουν το πολυπόθητο ταξίδι, έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα του Παρισιού: μια μεγαλούπολη μουντή, βρώμικη, και χαοτική. Με τους αγενείς Παριζιάνους που μιλάνε μόνο γαλλικά, και την υπερτιμημένη γαλλική κουζίνα. Αντιμέτωποι με ένα τέτοιο θέαμα, οι Ιάπωνες παθαίνουν κρίση πανικού: η μόνη σανίδα σωτηρίας τους διαλύεται μπροστά στα μάτια τους σαν τραπουλόχαρτο.

Σκεφτόμενη λοιπόν το σύνδρομο του Παρισιού, μου γεννήθηκε το εξής ερώτημα: Όταν χάνεις την τελευταία σου ελπίδα να ξεφύγεις από την αποπνικτική ζωή σου, τι σου απομένει τελικά; Αν έχεις εναποθέσει όλα σου τα όνειρα και τις προσδοκίες σε ένα μόνο πράγμα, τι γίνεται όταν αυτό αποδειχτεί κάλπικη λύρα; Και μήπως το ρητό «μην βάζεις όλα σου τα αυγά στο ίδιο καλάθι» είναι τελικά αληθινό;

Αναλογίζομαι κάπως έτσι όλες αυτές τις φορές που έχω φαντασιωθεί μια χολιγουντιανή απόδραση από την σκληρή καθημερινότητα: ένα λαχείο, ένα best-seller από το πουθενά, ένας ατζέντης που θα αναγνωρίσει επιτέλους τη μοναδική φωτογένεια μου. Και έτσι, μια μέρα θα βρεθώ σε ένα condo στη Νέα Υόρκη, ξαπλωμένη ανάμεσα σε δολλάρια να ευλογώ την καλή μου τύχη. Έχω πέσει και εγώ σε αυτή την παγίδα, εκείνες τις μέρες που είναι λίγο πιο δύσκολες, όταν αγχώνομαι, κι όταν τα βρίσκω σκούρα. Εκεί προσεύχομαι για τον από μηχανής Θεό, και σαν άλλη Γιαπωνέζα, ονειρεύομαι το δικό μου Παρίσι.

Όμως, αυτή η σωτηρία δεν έρχεται ποτέ. Είναι σαν ένα μπαλόνι που όσο το κυνηγάς, τόσο πιο μακριά φεύγει. Πάει ψηλά, όλο και πιο ψηλά, ώσπου γίνεται μια κουκίδα και ένα με τα αστέρια. Κι αντί να δεις τι έχεις στα πόδια σου, επιμένεις να έχεις το βλέμμα σου στραμμένο στον ουρανό, για να βρεις το επόμενο μπαλόνι.

Το Παρίσι είναι σαν την Ιθάκη. Είναι ένα όνειρο. Ένας προορισμός. Το τι θα βρεις εκεί δεν το ξέρεις ποτέ. Το αν και πότε θα φτάσεις δε θα στο πει κανένας. Αλλά μερικές φορές ακόμα και η ιδέα αρκεί για να σου δίνει δύναμη. Το θέμα όμως δεν είναι αν θα ονειρεύεσαι ή όχι, αλλά σε ποια όνειρα θα επενδύεις και για πόσο. Και αν αυτά τα όνειρα είσαι διατεθειμένος να τα κάνεις πραγματικότητα, και κυρίως, αν είσαι τόσο ώριμος ώστε να τα αφήσεις πίσω σου όταν πια δε σου κάνουν.

Το Παρίσι θα είναι πάντα εκεί. Το Παρίσι που έχεις όμως στο μυαλό και στην καρδιά σου μπορεί να μην υπάρξει ποτέ. Τι θα κάνεις λοιπόν; Θα ονειροπολείς ή θα αναλάβεις δράση; Oh rien, de rien…

Σου άρεσε το post? Αν ναι…

Pin this