Home POSTS Το σύνδρομο του Παρισιού

Το σύνδρομο του Παρισιού

by Alceste
________________________________

Τι είναι το σύνδρομο του Παρισιού, και μήπως το έχεις βιώσει και εσύ;

 

to-syndromo-tou-parisiou

 

Η φίλη μου η Μ. πήγε πρόσφατα στο Τόκυο, και ένα από τα πράγματα που της έκαναν εντύπωση ήταν η λατρεία των Γιαπωνέζων για το Παρίσι. Ο τρόπος ντυσίματος, που παρέπεμπε στη Γαλλία του 1930, οι κρέπες ως street-food έδεσμα, και το αντίγραφο του Πύργου του Άιφελ ήταν λίγα μόνο από τα στοιχεία που αποδείκνυαν τη λατρεία της Ιαπωνίας με τη γαλλική πρωτεύουσα.

Οι Γιαπωνέζοι λοιπόν, ως εργασιομανείς και κατά βάθος καταπιεσμένοι, έχουν χτίσει το μυαλό τους μια εικόνα του Παρισιού ως μια πόλη ειδυλλιακή όπου θα βρουν τον έρωτα και θα περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους τρώγοντας μπαγκέτες δίπλα στο Σηκουάνα. Όταν λοιπόν καταφέρνουν να κάνουν το πολυπόθητο ταξίδι, έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα του Παρισιού: μια μεγαλούπολη μουντή, βρώμικη, και χαοτική. Με τους αγενείς Παριζιάνους που μιλάνε μόνο γαλλικά, και την υπερτιμημένη γαλλική κουζίνα. Αντιμέτωποι με ένα τέτοιο θέαμα, οι Ιάπωνες παθαίνουν κρίση πανικού: η μόνη σανίδα σωτηρίας τους διαλύεται μπροστά στα μάτια τους σαν τραπουλόχαρτο.

 

ti-einai-to-syndromo-tou-parisiou

 

Σκεφτόμενη λοιπόν το σύνδρομο του Παρισιού, μου γεννήθηκε το εξής ερώτημα: Όταν χάνεις την τελευταία σου ελπίδα να ξεφύγεις από την αποπνικτική ζωή σου, τι σου απομένει τελικά; Αν έχεις εναποθέσει όλα σου τα όνειρα και τις προσδοκίες σε ένα μόνο πράγμα, τι γίνεται όταν αυτό αποδειχτεί κάλπικη λύρα; Και μήπως το ρητό «μην βάζεις όλα σου τα αυγά στο ίδιο καλάθι» είναι τελικά αληθινό;

Αναλογίζομαι κάπως έτσι όλες αυτές τις φορές που έχω φαντασιωθεί μια χολιγουντιανή απόδραση από την σκληρή καθημερινότητα: ένα λαχείο, ένα best-seller από το πουθενά, ένας ατζέντης που θα αναγνωρίσει επιτέλους τη μοναδική φωτογένεια μου. Και έτσι, μια μέρα θα βρεθώ σε ένα condo στη Νέα Υόρκη, ξαπλωμένη ανάμεσα σε δολλάρια να ευλογώ την καλή μου τύχη. Έχω πέσει και εγώ σε αυτή την παγίδα, εκείνες τις μέρες που είναι λίγο πιο δύσκολες, όταν αγχώνομαι, κι όταν τα βρίσκω σκούρα. Εκεί προσεύχομαι για τον από μηχανής Θεό, και σαν άλλη Γιαπωνέζα, ονειρεύομαι το δικό μου Παρίσι.

Όμως, αυτή η σωτηρία δεν έρχεται ποτέ. Είναι σαν ένα μπαλόνι που όσο το κυνηγάς, τόσο πιο μακριά φεύγει. Πάει ψηλά, όλο και πιο ψηλά, ώσπου γίνεται μια κουκίδα και ένα με τα αστέρια. Κι αντί να δεις τι έχεις στα πόδια σου, επιμένεις να έχεις το βλέμμα σου στραμμένο στον ουρανό, για να βρεις το επόμενο μπαλόνι.

 

pos-einai-to-syndromo-tou-parisiou

 

Το Παρίσι είναι σαν την Ιθάκη. Είναι ένα όνειρο. Ένας προορισμός. Το τι θα βρεις εκεί δεν το ξέρεις ποτέ. Το αν και πότε θα φτάσεις δε θα στο πει κανένας. Αλλά μερικές φορές ακόμα και η ιδέα αρκεί για να σου δίνει δύναμη. Το θέμα όμως δεν είναι αν θα ονειρεύεσαι ή όχι, αλλά σε ποια όνειρα θα επενδύεις και για πόσο. Και αν αυτά τα όνειρα είσαι διατεθειμένος να τα κάνεις πραγματικότητα, και κυρίως, αν είσαι τόσο ώριμος ώστε να τα αφήσεις πίσω σου όταν πια δε σου κάνουν.

Το Παρίσι θα είναι πάντα εκεί. Το Παρίσι που έχεις όμως στο μυαλό και στην καρδιά σου μπορεί να μην υπάρξει ποτέ. Τι θα κάνεις λοιπόν; Θα ονειροπολείς ή θα αναλάβεις δράση; Oh rien, de rien…

 

Σου άρεσε το post? Αν ναι…

 

Pin this

to syndromo tou parisiou
to syndromo tou parisiou 2
το σύνδρομο του παρισιούτο σύνδρομο του παρισιού

ΔΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑ

6 comments

Kathy September 18, 2018 - 8:39 am

Αυτό για τους Γιαπωνέζους δεν το ήξερα! Πολύ ενδιαφέρον! Εγώ πάλι θέλω πολύ να πάω στη Ν. Υόρκη! Δεν ξέρω γιατί! Βέβαια τέτοιο κόλλημα σαν αυτούς δεν έχω αλλά είναι ένα απωθημένο! χαχα!

Reply
Alceste September 18, 2018 - 2:48 pm

Κι εγώ εντυπωσιάστηκα όταν το έμαθα! Το κόλλημα σου το συμμερίζομαι, με μια επιφύλαξη μην απογοητευτώ κι εγώ…σαν τους Γιαπωνέζους!
Ευχαριστώ πολύ!

Reply
just electra November 27, 2018 - 12:36 am

You lost me at “η φίλη μου η Μ. πήγε πρόσφατα στο Τόκυο”
😀
Είναι όνειρο όπως καταλαβαίνεις… Όπως και η Ν.Υόρκη που προαναφέρθηκε φυσικά…
Για μια ακόμη φορά με βρίσκεις τόσο σύμφωνη αγαπημένη! Κάποιες φορές κι εγώ κυνηγώ πράγματα που νιώθω πως γλυστρούν όλο και πιο γρήγορα μέσα απ’ τα χέρια μου…
Κρατώ αυτό που λες πως τα όνειρα πάντα θα υπάρχουν, το θέμα είναι να έχεις την ωριμότητα να ξέρεις σε ποια πρέπει να επενδύσεις και για πόσο.
Σε φιλώ
Ηλέκτρα

Reply
Alceste November 29, 2018 - 3:49 pm

Για το Τόκυο, να σου πω ότι για εκείνη ήταν το δικό της Παρίσι, και τελικά απογοητεύτηκε. Δυστυχώς, η απομάγευση είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ενήλικης ζωής. Τι θα ήμασταν όμως χωρίς όνειρα;;
Και για εμένα η Νέα Υόρκη είναι ένας μεγάλος ταξιδιωτικός στόχος, κι έχω κουμπαρά που ρίχνω τα ψιλά μου για…μια μέρα!
Ευχαριστώ πολύ Ηλέκτρα μου, κι εύχομαι να πραγματοποιούνται εκείνα σου τα όνειρα που θα σε κάνουν καλύτερη!
Άλκηστη

Reply
Νάντια February 3, 2019 - 7:29 pm

Δεν έχουν τίποτα το άσχημο οι παλιές πόλεις με τα… βρόμικα μυστικά τους!
Όπως λες το πολύ σωστά, το πρόβλημά μας είναι οι μεγάλες προσδοκίες μας. Το dreamland μας είναι κάπου στο nowhereland!
Υπέροχο κομμάτι… ♥️

Reply
Alceste February 3, 2019 - 7:53 pm

Δε μας φταίνε οι πόλεις, εμείς μας φταίμε! Που σαν τον Πίτερ Παν πάντα κάτι ψάχνουμε…
Ευχαριστώ πολύ!

Reply

Leave a Comment

* Όταν αφήνετε το σχόλιο σας, η ιστοσελίδα διαχειρίζεται και διατηρεί τα δεδομένα σας. GDPR it is.