Η λίστα των αναπάντητων ερωτημάτων

Οι αναπάντητες ερωτήσεις της ενήλικης ζωής μου

Κάποιες φορές πατάς ένα κουμπί, και κάτι συμβαίνει. Άλλες πάλι, δεν συμβαίνει τίποτα. Μερικές φορές ακόμα κι αν δεν πατήσεις το κουμπί, κάτι θα συμβεί. Πράγματα γίνονται είτε κάνεις κάτι είτε όχι. Ή ακόμα κι αν κάνεις, μπορεί να μη συμβούν. Προσπαθούμε να δαμάσουμε τον κόσμο με νόμους, αλλά πάντα ένα κομμάτι του ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια μας. Κι αυτό αρκεί για να σε τρελάνει αν το καλοσκεφτείς.

Μπορείς να ακούσεις αυτό το κείμενο, εδώ!

Ένα γεγονός προκαλείται από πολλά μικρά, ή μήπως από μία μονάχα αντίδραση; Το σύνολο είναι το άθροισμα του όλου, ή κάτι περισσότερο από αυτό; There’s power in numbers, αλλά τι άλλο κρύβεται σε αυτά; Πόσο συμβάλλει καθένας στην ομάδα, κι αρκεί ένας μονάχα για να καταστρέψει το όλο, όπως ακριβώς ένα τουβλάκι στο Jenga;

Γιατί η ελπίδα είναι τόσο εύθραυστη, αλλά και ανθεκτική ταυτόχρονα; Την αγγίζεις για μια στιγμή, κι έπειτα ξεγλιστράει, σαν πικραλίδα με το πρώτο φύσημα του ανέμου. Πώς γίνεται κάτι αόρατο να μπορεί να σε μεταφέρει ψηλά, και έπειτα να σε γκρεμίσει, μέσα στο ίδιο δευτερόλεπτο; Δε θα’πρεπε οι ακραίες συναισθηματικές διακυμάνσεις να απαγορεύονται δια ροπάλου, νόμου, ή ράβδου;

Πώς γίνεται να ελέγξεις αυτή την ξινίλα που γεμίζει το στόμα σου όταν βλέπεις κάποιον που στ’αλήθεια αντιπαθείς; Ποια χημική αντίδραση συμβαίνει μέσα στο μυαλό σου, και τι είδους ορμόνες εκκρίνονται σε αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτου; Άραγε έτσι νιώθει το φίδι που καταπίνει το ίδιο του το δηλητήριο; Και μήπως το αντίδοτο είναι μικρές καθημερινές δόσεις για πλήρη απευαισθητοποίηση σε αρνητικά ερεθίσματα;

Όταν ακούω κάποιον να διαβάζει ένα κείμενο μου, νιώθω στ’αλήθεια τι σημαίνει να μου ανεβαίνει η πίεση, ή το αίμα στο κεφάλι. Φουντώνω ολόκληρη, και ταυτόχρονα, γίνομαι ακόμα πιο άσπρη απ’ό,τι συνήθως. Τα αυτιά μου βουλώνουν, σαν να ανεβαίνω στα 10.000 πόδια, και η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα και βροντερά. Κι όταν πάλι διαβάζουν σιωπηλά, κρατάω την ανάσα μου για να παρατηρήσω κάθε μικροσκοπική αλλαγή στην έκφραση του αναγνώστη. Χαμηλώνω το ραδιόφωνο για να βρω το δρόμο, γιατί προσπαθώ να συγκεντρωθώ και οτιδήποτε δε βοηθάει, υποβιβάζεται σε βαβούρα. Τι με φοβίζει πιο πολύ; Η απόρριψη, η αρνητική κριτική, ή η ανέλπιστη επιβράβευση; Πότε και πώς σταματάει όλο αυτό το show που θυμίζει κατά φαντασίαν ασθενή;

Ποιος είναι πιο σοφός; Αυτός που μιλάει πολύ, ή αυτός που δε μιλάει καθόλου; Στην πολυλογία κρύβεται άγνοια, ή μήπως στη σιωπή; Ποιος είναι πιο ανασφαλής; Εκείνος που επιδεικνύει ποιος είναι ή αυτός που λουφάζει;

Η πιο δύσκολη στιγμή μιας απόφασης είναι το τελευταίο χιλιοστό του δευτερολέπτου πριν αρθρώσεις το ναι ή το όχι. Γιατί από τη στιγμή που ανοίξεις το στόμα σου και αφήσεις ελεύθερα αυτά τα τρία γράμματα, είναι σχεδόν ανέφικτο να γυρίσεις πίσω. Αξίζει όμως μια ζωή που ακροβατεί σταθερά ανάμεσα σε αποφάσεις;

Και τελοσπάντων, τι είδους ειρωνεία είναι αυτή όπου η φέτα δεν πάει με τα φασολάκια, η σοκολάτα παχαίνει, και οι μέρες περνάνε αργά αλλά τα χρόνια γρήγορα; Πώς γίνεται το χαρτί να σε σκίζει πιο βαθιά από το μαχαίρι; Και μήπως οι πιο μεγάλες ζημιές είναι τελικά οι πιο ανεπαίσθητες;

Πες μου λοιπόν, εσένα ποιες είναι οι δικές σου αναπάντητες ερωτήσεις;

Αν σου άρεσε αυτό το κείμενο…

Pin this